Eimreiðin - 01.07.1929, Blaðsíða 180

364 FLÓTTINN ÓR KVENNABÚRINU eimreiðin
I fyrslu skildi ég hvorki upp né niður, en svo dalt mér í
hug, að Bibi-Chord hafði kallað á þernuna og því næst gint
mig frá glugganum. Ég þóttist nú sjá, að hún hefði gert
þetta af afbrýðissemi, og að mér mundi ekki auðnast að fá
áheyrn, ef hún fengi að ráða. Varð ég að hverfa aftur við
svo búið til Kabul, sárgröm yfir vonbrigðunum.
Þar sem konungur hafði beðið árangurslaust eftir mér, fól
hann hirðlækninum að heimsækja mig og fá hjá mér með-
mælabréf mín og önnur skjöl, mér viðvíkjandi, sem ég kynni
að geta lagt fram. Læknirinn heimsótti mig undir eins daginn
eftir á heimili mínu í Kabul. Við ræddum málið og ákváðum
að fara aftur til Paghman. Hann bauð mér heim til sín, og
kona hans veitti mér alt, sem hún gat í té látið. Ég hafði
lagt mikið af og var sannnefnd hrygðarmynd. Þegar ég kom
aftur heim í sumarbústað konungs, til þess að mæta hjá hon-
um til viðtals, var mér vísað inn í sal einn, þar sem saman
var kominn stór hópur af ættingjum hans og venzlafólki. Fólk
þetta var mjög ástúðlegt, og við tedrykkjuna skipaði drotn-
ingin svo fyrir, að ég og hirðlæknirinn skyldu sitja beint
gagnvart sér.
Talið beindist aftur að Evrópu, og virtist drotningin ekki
vilja um annað tala, enda hafði þá verið ráðgerð för kon-
ungshjónanna um Vesturlönd. Síðar veik hún þó að erindi
mínu og mælti:
— Konungur hefur falið mér að taka við þeim gögnum.
sem þér hafið. Ég gleðst yfir því að geta eitthvað greitt fyrir
yður.
Ég varð glöð við. Loks var ég að nálgast takmark mitt.
Drotningin virtist mér hliðholl, og gat þá varla liðið á löngu,
unz Asim fengi stöðu. Ég fékk henni öll skjöl mín og skil'
ríki, og lét hirðlæknirinn fylgja hverju skjali kort með skyr-
ingum og varð auk þess að þýða nokkra kafla úr skjölunum
og lesa þá upp. Mér þótti vænt um, að þessir þýddu kaflar
virlust falla drotningunni vel í geð. Glöð og vongóð sneri eg
aftur til Kabul og skýrði Asim frá því, hve vel mér hafði
gengið erindið.
Tilraunir mínar að ráða fram úr örðugleikum okkar Asims
höfðu þegar orðið til þess, að ég naut nú meira frjálsraeöis