Eimreiðin - 01.07.1929, Page 120
EIMREIÐIN
Á fjöllum.
Eftir Guðmund Einarsson frá Miðdal.
Tjalddyrnar snúa að Skriðufelli, þar sem Tjarná bugðast fram
Hvítárnesið. I dag er roflaus landsynnings-rigning. Svartbláir
skýflókar byltast um jökulbunguna með þrumum og reiðarslög-
um. I gær var sólskin og tíbrá, svo að allir fuglar sungu, og
gæsirnar vögguðu óþarflega mikið af fögnuði. Bláhryggjaðar
bleikjur vökuðu á spegilsléttu vatninu. Breytingin er mikil og
andstæðurnar stórar, en lífið er grundvallað á breytingum, og
andstæðurnar veita því gildi. Að öðrum kosti hefði mátt una
við að rölta um götur Reykjavíkur og horfa á hænsnin a
Skólavörðuholtinu, sem róta þar í moldinni ásamt vesalings
öndunum, sem kveljast af vatnsleysi.
Þegar júnísólin hverfur á bak við Esjuna og kvöldroðinn
breytist í morgunroða um óttuskeið, þá hverfur svefninn "
hugurinn leitar til hinna sólhvítu jökla og háfjallanna, þar sem
gamburmosi og músareyra litkast þrjá sumarmánuðina, en
lyngið deyr í jökulnepjunni.
I fyrradag fann ég dauða stormsvölu á Bláfellshrygg. Hug-
urinn hefur teygt hana lengra en vængirnir þoldu, höfuðiö
vissi í norðurátt, og öðrum vængnum var lyft til flugs. Þannig
hafði hún stirðnað í næturkuldanum. Sama dag fann ég ör-
magna fiðrildi á hjarnbreiðum Langjökuls. Þetta eru örlöS
marga þeirra, sem láta útþrá sína ráða. Vængjatakið er miS'
jafnt. Ekki eiga allir vængi arnarins — en fljúga samt.
Maður talar um stór-viðburði, sem í raun og veru eru smair
og gleymast með nýrri hugsun, en svokallaðir smærri atburðir
marka oft tímamót í huga manns, þegar bjarminn yfir jöklum
hefur Ieyst sálina úr læðing. Hver dagur opnar nýjan heimf
enda þótt stöðvarnar séu kunnar og jafnvel steinarnir gamlir
kunningjar. Sumarið 1916 var Karlsdráttur vaxinn skógar-
kjarri uppi við skriðjökulsröndina, en frostaveturinn næsti raendi
hann skrúða sínum. Nú vex þar víðir og blágresi, en einir og