Eimreiðin - 01.07.1937, Qupperneq 15

EtMIlEIÐIN
Á HVAMMSHEIÐI
247
hefði átt að vera við heyþurk, eða eitthvað annað nauðsynlegt.
Eg sá reyndar, að þetta var öðruvísi en vera átti, og mér er
næst að halda, að ég hefði bætt ráð mitt, ef vel hefði verið að
mér farið. En nöldrið og þurlvndið gerði mig þrjóskan og
kaldlyndan, og þar kom, að ég fór að leita hjá öðru kvenfólki
að þeirri samúð og hlýju, sem mér þótti konan ekki veita. Og
eins og þú hefur líklega heyrt, varð ávöxturinn af þessu strák-
ur, sem konan átti ekkert í; með öðrum orðum: framhjátöku-
krakki. Sigríði varð meira um þetía en ég hafði hugsað, eða
faúist við. Og nú fór ég að hugsa um, að líklega hefði mér orðið
°f starsýnt á hennar þátt í ógæfu hjónabandsins og eigi gætt
hjálkans í mínu eigin auga, svo sem átt hefði að vera. Ég lét
stúlkuna, sem ég átti barnið með, fara burtu — sem þó var
Hka óhræsisverk — og fór að reyna að bæta úr því við kon-
Una, sem orðið var. En það gekk seinlega — og undarlega líkt
l'ví, að hreinsa glerbrotin úr rúminu í draumnum. En þó fanst
uiér hjónabandið lagast smátt og smátt og okkur þykja veru-
^ega vænt hvoru um annað undir lokin. Að minsta kosti var
Það svo á mína hlið. Svo kom þetta fyrir, að hún veiktist, lá
alllengi og dó. Hún var stunduð í banalegunni af vinkonu
hennar af öðrum bæ. Og er jarðarför hafði fram farið, kom
l^ona þessi til min, færði mér giftingarhring Sigríðar og kvað
hana hafa beðið sig að skila, þegar öllu væri lokið. Ég held,
a® það hafi ekkert annað komið fyrir mig um mína daga, er
Jafnsárt hefur sært mig og þetta. Það var eins og andi konu
uúnnar kallaði til mín úr sjálfri gröfinni og segði: Nú er mitt
heitorð efnt — að vera þér trú alt til dauða. Nú er ég laus —
°g nú ert þú líka laus. Farðu nú til hinnar, sem þú áttir barnið
nieð. — Vissi hún þá ekki, að vilji minn hafði verið einlægur;
halði orðið það, að minsta kosti? Vissi hún ekki, að hjarta
uiitt var alt komið til hennar að lokum? Vissi hún það ekki?
^g hvernig var það svo um hana sjálfa? Ég hafði haldið,
það væri eins um hana og mig; hélt að henni hefði þótt
æ vænna og vænna um mig, því lengur er leið. En var nú hitt
1 rauninni heldur, að hún hefði leitað æ meira og meira til trú-
arbragðanná, æ meira og meira til guðs, því lengra, sem á æf-
'na leið ? Leitað þess til guðs, sem hún hafði ekki fundið hjá
111 éi'? Þess ástríkis, sem hún hafði þráð og ekki fundið hjá mér