Eimreiðin - 01.07.1937, Blaðsíða 96

EIMBEIÐIS
328 HRIKALEG ÖRLÖG
hafði ekki nema tuttugu manna föruneyti og vildi ekki biða
eftir fleirum. En hann sendi hraðboða til Indíánahöfðingjans
Peneleo, sem var á könnunarferð niðri á láglendinu, og
skipaði honum að koma með hermenn sina upp til fjallanna,
og skyldu þeir allir mætast við stöðuvatn eitt, sem lcallað er
„Vatnsaugað". Á bökkum þess stóð landamæravígið.
Við riðum yfir láglendið á þeim óslitna spretti, sem ráns-
ferðir Gaspars Ruiz voru svo frægar fyrir. Við þræddum dal-
ina og riðum síðan upp bratta dalbotnana. Þetta var engan
veginn hættulaus reið, því að leiðin lá upp snarbratt basalt-
fjall í ótal bugðum, unz við að lokum náðum i aftureldingu 1
djúpa gjá, sem lá inn á hálendið.
Þetta hálendi var vaxið grænu þéttu grasi, en innan um voru
runnar og blóm. En yfir höfðum okkar gnæfðu risavaxin fjöll-
in með klettum og gljúfrum og stórum snjófönnum hér og
þar. Stöðuvatnið litla var kringlótt eins og' starandi auga-
Setulið vígisins ætlaði að fara að reka inn búféð, þegar við
komum. En undir eins og þeir sáu okkur, var stóru tréhliðun-
um lokað. Ferhyrnda stauragirðingin, sem var úr sverum,
uppmjóum, tjörguðum staurum, skýldi með öllu torfþökununi
á kofunum fyrir innan. Eftir að hliðunum hafði verið lokað,
var vígið til að sjá eins og það væri með öllu yfirgefið og
mannlaust.
En þegar einn af hermönnum Gaspars reið samkvæmt boði
hans óskelfdur út úr hópnum og skipaði virkisbúum að gefast
upp, svöruðu þeir með kúlnahríð, svo að bæði hann og hestur
hans stevptust dauðir til jarðar. Ég heyrði að Ruiz nísti tönn-
um við hlið mér. „Þetta gerir ekkert," sagði hann, „nú skuluð
þér ríða fram.“
Þó að einkennisbúningur minn væri allur rifinn og tættur,
könnuðust virkisbúar við tætlurnar, og mér var leyft að koma
svo nálægt, að það heyrðist til mín. En ég varð fljótt að þagna,
af því að rödd ein æpti af tómri gleði og undrun út um skot-
auga eitt og' leyfði mér ekki að taka til máls. Þetta var Pajol
majór, einn af minum gömlu vinum. Hann hafði haldið, eins
og aðrir félagar mínir, að búið væri að drepa mig fyrir löngu-
„Iveyrið hestinn úr sporum, maður,“ æpti hann æstur, „við
skulum opna fyrir yður.“