Eimreiðin - 01.07.1937, Blaðsíða 112

344
RITSJÁ
eimreiðin
i'óru að skifta um bragarhætti i söguljóðum. Þá ritar mag. Sveinbjörn
Sigurjónsson langan, rækilegan og fróðlegan inngang að rimunum. Rckur
hann l>ar æfiatriði skáldsins og gefur vfirlit um skáldskap hans og ræðir
l>ar sérstaklega nákvæmlega um ýms atriði, er Númarímur varða, svo sem
um meðferð skáldsins á heimildinni, Núma sögu Florians. Sumir liafa setl-
að, að síðari liluti rímnanna hafi týnzt og að Sigurður liafi orðið að kveða
hann upp aftur, er hann kom heim úr Grænlandsferðinni, en mag. Svein-
björn færir að þvi er virðist fullgild rök fyrir ]>vi, að sú skoðun sé ckki
rétt. Inngangur þcssi er allur hinn fróðlegasti, og leynir sér ekki að á bak
við hann liggur umfangsmikil og nákvæm rannsókn á æfi skáldsins og
kveðskap lians. Aftan við rímurnar eru svo nokkrar skýringar og atliuga-
semdir. Ytri frágangur bókarinnar er hinn prýðilegasti, og hafa cngar
rímur nokkru sinni verið gefnar jafnveglegar út sem þessar.
Útgefandinn, Snæbjörn Jónsson, hefur tileinkað ritgáfu þessa hinum
úgæta málfræðingi og íslandsvin Sir William A. Graigie, sem kveðju fr;l
íslandi á sjötugsafmæli hans. Er það vel til fallið. Sir William liefur auk
margs annars rannsakað rímur, og mun hann vera einn þeirra, sem bezt
þekkja þá bókmentagrein af núlifandi mönnum. Og hanii helur fengi*
mætur á rimum. Ég get ekki stilt mig um að tilfæra iiér, þó i blóra við
höf. sé, vísur sem hann orkti til Simonar Dalaskálds árið 1915, er iiann
iiafði lesið Ingólfsrimur Símonar:
Meðan stríð og styrjöld hörð
steypa þjóðum Týs- í glimur,
langt frá ísa- ijósri jörð
lesið lief ég Ingólfsrimur.
Hrestu bæði liug og sál
hagar þínar, Símon, bögur;
fjörgar ennþá íslenzkt mál,
er það hermir fornar sögur.
Þessar visur sýna að Sir William hefur lifað sig svo inn í rímnakveð-
skapinn, að hann, einn allra erlendra manna, myndi geta orkt rímur, cl
hann vildi og gæfi sér tima til þess, og orkt þær vcl. Ó.
Björgúlfur Ólafsson: FRÁ MALAJALÖNDUM. Reykjavík MCMXXXVI-
(Mímir h. f.j.
Þó að íslendingar séu einangraðir og afskektir á hnettinum, og þó
þeir ávalt hafi verið fáir, þá er það samt næsta furðulc-gt, hversu víða ÞcU
liafa farið. Að sjálfsögðu gætir þessa meira nú en nokkru sinni fyr. ís"
lendingar iiafa aldrei verið dreifðari uin löndin en nú, en þó er þetla eng111
nýlunda. Þegar síra Ólafur Egilsson var á heimleið sunnan úr Algier, u
herlciðingu Tyrkja haustið 1627, Iiitti liann islenzka konu i Marseille í Suð-
ur-I’rakklandi, og Árni Magnússon frá Geitastekk, sem víða fór um lönd