Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 16

248
EIMREIÐIN
inn í athuganir sínar. Allt, sem mælir með og móti niður-
stöðum, er nákvæmt vegið. Fljótt á litið virðist þar ha£a
unnið að maður með einskæran rannsóknaráhuga. En athug-
ulum lesanda dylst ekki, einkum ef hann hefur lesið fleira af
vísindaritgerðum Sigurðar, að undir slær hjarta, sem skynjar
lífsgildi efnisins, er bætir sjálfan hann og heiminn. Þó að
enginn dragi í efa, að Sigurður fullnægi ýtrustu kröfum vís-
indanna um ströngustu nákvæmni, ætla ég ekki ofmælt, að
hann kjósi sér hugleikið viðfangsefni og honum sé rnikið í
mun, að vísindi og líf fjarlægist ekki hvort annað um of. Með
nokkrum rökum mætti halda því fram, að Sigurður væri
minnst andlega skyldur fræðimönnum í fyrsta flokki: þeim
sem safna. En meðal þeina á hann líka heima og unir sér
vel, eins og bezt má sjá af hlutdeild hans í söfnun og útgáfu
þjóðsagna. Er hið skemmtilega þjóðsagnasafn, Gráskinna, sem
Nordal gaf út ásamt Þórbergi Þórðarsyni, til vitnis um það.
Þannig sameinar Sigurður alla þrjá helztu þætti vísindalegs
eðlis. Hann er allt í senn: búhöldur, sem safnar í hlöður,
leitandi, sem þráir að ráða dýpstu rök dulinna leyndardóma,
og mannvinurinn, sem vill um fram allt, að vísindin gefi
lífsandaloft. Síðast nefnd viðleitni er að vísu mest ráðandi í
fari hans.1) En hin öflin mega sín líka mikils, sem finna má
mörg dæmi um í verkum hans, eins og bent hefur verið á,
en sannast ekki síður af fulltingi því, sem hann ávallt hefur
verið boðinn og búinn að veita þeim, sem plægt hafa og sáð,
og hinum, sem öxunum hafa safnað af akrinum líkt og Rllt
forðum.
Alveg eins og þrír aðalþættir vísindamannsins í sameiU'
ingu gefa Sigurði styrk til fræðistarfa, svo hefur og skáldið
1) Hvergi sést þetta betur en í áður nelndri ágætisbók um Snorra-
En sama viðhorf gengur eins og rauður þráður gegnum öll þau fr*®1)
rit Nordals, sem ég hef lesið. Þess gætir í ólíkustu viðfangsefnum. Þess1
eru ályktunarorð hans í tilefni af athugun á bókmenntum frá myrkasta
tímabili í sögu þjóðarinnar: „Svo framarlega sem trúmennska við vlt
und sina, i smáu og stóru, er það salt mannlífsins, sem einna sízt
dofna, þá er sannarlega ekki of mikið til af henni, til þess að vér ge
um hverju dæmi hennar gaum, jafnvel þó að vér finnum það ekki net11'1
eins og korn af lireinu gulli i eimyrju örgustu villu."
Trúarlíf síra Jóns Magnússonar, bls. 41.