Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 17

SIGURÐUR NORDAL SJÖTUGUR
249
tekið höndum saman við könnuðinn. í eftirmála að Fornum
ástum gat Sigurður þess, að hugur sinn liefði á stúdentsárun-
um hneigzt meir að skáldskap og draumórum en góðu hófi
gegndi. Um þetta get ég ekki verið Sigurði sammála. Ef hann
hefði aldrei látið eftir þessari tilhneigingu, hefðu Fornar ást-
ir eigi verið skrifaðar, þulur hans og ljóð ekki verð ort, því
síður hefði leikritið Uppstigning nokkurn tíma séð dagsins
Ijós. Hefði Sigurður Nordal aldrei átt vingott við skáldskap-
argyðjuna, varð tapið að minnsta kosti þríþætt: Vér fórum á
mis við ljómandi fögur, frumleg og sérstæð skáldverk. í öðru
lagi liefði vísindamaðurinn ekki lagt eins mikla rækt við
það innsæi, er hlýtur að hafa verið frjóasti aflvaki verka hans.
Og loks hefði annað og þurrara bragð orðið að ritsmíðum
hans flestum en raun ber vitni. Marglyndi Sigurðar og
— mér liggur við að segja — alúð þeirri, sem hann hefur við
það lagt, má þakka þann fágæta hæfileika hans, er minnir
einna mest á Snorra: hversu honum tekst að sameina vísinda-
Hga gagnrýni skáldlegri frásagnarlist og listrænni túlkun.
Hamingjunni sé því lof, að æskuástir Sigurðar og áður um-
tæddrar gyðju kulnuðu ekki, þó að árin færðust yfir hann.
Sem betur fór, lifði vel í þeim kolum og lifir enn, til ómet-
anlegrar hamingju fyrir bókmenntir vorar, mál vort og menn-
ingu. En þar sem þau eru einhverjar helztu líftaugar sjálf-
stæðis vors og virðingar, þarf ekki frekari vitna við, hvern
óauk vér eigum í horni, þar sem Sigurður er.
Hér á við að fara nokkrum fleiri orðum um skáldskap Sig-
nrðar. Áður voru tekin dæmi þess, hvernig Fornar ástir ork-
uðu á alþýðu manna í strjálbýlli sveit. En þessi þjóðlega og
Uln leið nýstárlega bók hafði ekki síður mikil áhrif á roskna
•nenntamenn og unga rithöfunda. Þar óx nýjabrum á göml-
Uln, heimaræktuðum stofni. Djúpskyggni á mannleg örlög,
°bifanleg trú á eilíft gildi sjálfsfórnar og æðrulauss hetju-
dóms, á hverju sem veltur, samúð með öllu, sem þjáist, lieið-
þróað fegurðarskyn — allt birtist þetta svo að segja á hverju
Hlaði, einkum í Hel. Var ekki sem völvan sjálf með sinn forna
Vlsdóm og framsýni væri að benda hinni nýlega fullvalda
Þjóð, en einkum skáldmönnum hennar, fram á leið með sínu
storkandi stefi: Vituð ér enn eða hvat?