Eimreiðin - 01.10.1956, Side 20

252
EIMREIÐIN
til að dreifa. En hann hefur ort fleira í bundnu máli, bæði
frumsamið og þýtt og það með ágætum. Nægir að minna á
ljóðið Ást, sem margir þekkja, því að það hefur verið tekið
upp í ýmis úrvalsljóðasöfn. Mér þykir það eitt yndislegasta
ljóð af því tagi, sem til er á íslenzku. Elzta kvæði, sem ég hef
séð eftir Sigurð, birtist í Eimreiðinni árið 1909. Vegna þess
hve hann orti það ungur og af því að það er ekki alkunnugt, en
sýnir hins vegar djúpt inn í sál höfundarins, leyfi ég mér að
birta það í heild sem sýnishorn þess, hvernig skáldið fór af
stað:
BJÓST ÉG í BJARGIÐ DÖKKVA.
Bjóst ég í bjargið dökkva,
byrjaði af nótt að rökkva,
vonarvaðinum stökkva
vafði ég um arminn klökkva.
Girntist ég gullið rauða,
glaðasta draum hins snauða,
gat ég þar gnóttir nauða,
gein við mér hylur dauða.
Eggjagrót iljar risti,
oft ég fótanna misti.
Uppgöngu æ mig lysti,
alltaf þótt máttinn brysti.
Svarraði sær við kletta,
sjódraugar brimi skvetta,
---lítt vildi þrautum létta----,
loks ég óskaði---að detta.
Hangi eg á limum lestur,
leiður er mér dauðans frestur.
Veik þótt sé vonarfestur,
veit ég ei, nær hún brestur.