Eimreiðin - 01.10.1956, Síða 28

260
EIMREIÐIN
gleði en vér sjálfir, festi órofa tryggð við land vort og þjóð,
liagi fólks og háttu, íslenzka hesta og íslenzka náttúru, vor-
þey og vetrarhríð. Þó að Sigurður hafi goldið marga skuld
fyrir oss við lifendur og látna velgerðamenn vora, þá þykir
mér, held ég, vænst um þessa greiðslu af þeim öllum. Enda
þótt hann hafi rækilegar flestum bætt fyrir vanþakklæti vort
við meistarana nafnlausu, höfunda sagnanna, og marga fleiri
með því að halda minningu þeirra og heiðri á loft, allt frá
dögum Egils til Jóhanns Sigurjónssonar, þá hefur hann að
einskis manns leiði hlúð með annarri eins snilld og prýði
sem legstað Coumonts. Hvernig fæ ég lýst aðdáun minni? Eg
á ekkert til nema hversdagsleg orð, get eigi annað sagt en
þetta, og það í fyllstu einlægni: Fátt hef ég lesið eða heyrt
um dagana, sem hefur snortið mig dýpra en þessi stutta,
meistaralega grein um þennan mikilhæfa útlending og harm-
fögur örlög hans. Mér finnst hún ætti að vera skráð gullnu
letri í hjarta hvers íslendings. Ég hef aldrei getað tára bund-
izt við lestur hennar. Það er sannleikur, sem ég játa kinn-
roðalaust. Svo mjög hefur ást þessa hámenntaða Parísarbúa
á öllu, sem íslenzkt er, fengið á mig, orðið mér tilefni til
ótal íhugana. Og ég hef spurt á þessa leið: Hvers vegna
þarf annarrar þjóðar maður, þótt óbeinlínis sé og fyrir miH1"
göngu ritsnillings, að verða til að opna augu vor fyrir því. hvað
vér erum rík, benda oss á vanrækslu vora á mati og ávöxtun
þessa auðs? Af hverju geta ekki hjörtu vor brunnið eins
og hans við afhjúpun helgidóma íslenzkrar tilveru, allt fra
grængresi vorsins, sem hvergi ilmar eins og hér, og hrika-
tign fjallanna til hetjuskapar fólksins og meitluðustu spak-
mæla tungunnar? Væri ekki mál til komið að gera iðrun og
yfirbót? En samfara heitstrengingu um betrun, sem guð ma
vita, hvort nokkum tíma verður efnd, grípur mig heit og
ynnileg þökk til þessa löngu liðna manns, sem ég aldrei sa,
og til Sigurður Nordals fyrir að gera hann ódauðlegan í IS"
lenzkum bókmenntun og íslenzkri minningu.1)
1) Ég man vel eftir minningarljóðum jieirra Stephans G. Stephansson
ar og Guðmundar á Sandi um André Courmont, þegar ég rita jressi or
Þó að kvæðin séu góð, hvort á sinn hátt, tekst hvorugu Jressara ínikh1