Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 30

262
EIMREIÐIN
ið í fylkingarbrjósti norrænnar menningar yfirleitt. Lengi
mætti verða bjart um þá norðlenzku byggð og það fólk, sem
hefur búið þennan dalasvein svo vel úr garði. Hér skal engu
spáð né getum að leiða. Margt hefur þó gerzt ólíklegra en
Eyjólfsstaðir í Vatnsdal yrðu síðar meir eitt af helgisetrum
íslands, af því að þar leit Sigurður Nordal fyrst dagsins ljós.
Um þann stað gæti margan íslending framtíðarinnar átt eft-
ir að dreyma og sjá fyrir sér ungan dreng, er seinna meir
tefldi fram íslenzkri menningu að fornu og nýju gegn tign-
ustu andans verðmætum stórjrjóðanna og sýndi hinum mennt-
aða heimi fram á, að Helga í öskustónni stóðst samanburð
við konungsdæturnar, þoldi þá raun, sem á hana var lögð.
Hitt er þó ekki minna um vert, að gegnum brim og boða a
tímans hafi skuli Sigurði hafa tekizt að varðveita bersým
augans og barnið í sál sinni, undrunina yfir dásemdum til-
verunnar, trúna á eilífa framför mannsins, lífið og guð.
Þrjú eru Jrau íslenzk skáld, sem ég hygg, að Sigurður Nordal
meti einna mest: Egil Skallagrímsson, Snorra Sturluson og'
Einar Benediktsson. Um þá alla hefur Sigurður skrifað ágæt-
lega og að minnsta kosti um [lá Egil og Snorra betur en
nokkur maður annar, enda mun hann vera þeim andlega
skyldur. Á líkinguna við Snorra var áður bent. En frændserm
Egils og Sigurðar leynir sér ekki síður, ef að er gáð. I farl
þeirra allra eru ríkar andstæður, sem þeim tókst þó að sætta
og verða um leið samkvæmir því kjarnbezta í sjálfum ser.
Annars gátu þeir ekki verið öðrum trúir, hvorki mönnum
né málefnum, líkt og Egill komst að orði í Arinbjarnarkviðu:
Þar stóð mér
mörgum betri
hoddfjöndum
á hlið aðra
tryggur vinur minn,
sás trúa knáttak,
heiðþróaður
hverju ráði.
Um Sigurð má segja hið sama og Egill kvað um ArinbjÖfU