Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 41

ÞAÐ Á AÐ STRÝKJA STRÁKALING
273
En síðan tók allt að jafna sig smátt og smátt, og mamma hans
fór jafnvel að brosa og gera að gamni sínu, eins og áður, við
kunningjakonurnar. Það var engu líkara en sorgin hjaðnaði
meir og meir og nærri hyrfi stundum gersamlega í skellihlátr-
um aðkomustúlkna. Sorgin, já, — og á vissan liátt var auð-
vitað gott að losna við hana, því að hún var hin mesta leið-
indaskjóða.
Þess vegna var það vitaskuld ágætt, að vinstúlkur mömmu
Itans lífguðu upp á heimilinu, meðan þær drukku molasopa
í eldhúsinu. En fleira kom til greina, sem átti engan hlut
skvlt við kaffimasið, og sumt var að verða í mesta máta aula-
legt og öfugsnúið, því að nú var kominn annar formaður í
spilið, svonefndur Jóhann í Þvervör, sem var honum og móð-
ur hans öldungis óviðkomandi maður. Það voru nokkrar vikur
síðan hann byrjaði að snuðra kringum húsið eins og hundur.
ffg smátt og smátt hafði hann sig síðan inn í eldhúsið og fór
að reykja þar sígarettur eins og heimamaður. Stundum kom
l'ann með smálúðu í soðið, en hvað hann var að öðru leyti
að snudda eða snapa í eldhúsinu, það var drengnum lengi
ludin ráðgáta.
En svo var það eitt sinn fyrir hálfum mánuði, eða þar um
kt'ing, að hann kom inn með allmiklu írafári, vegna smá-
uýjungar á götunni, og opnaði eldliúsdyrnar með háum
sniel]i, — en þá sat Jóhann þessi með móður hans í fanginu.
^au stóðu strax upp, og hann sá greinilega, að mamma hans
lyrirvarð sig í svip; aftúr á móti hrosti sjóarinn frarnan í hann,
etns og ekkert hefði í skorizt, og lét skína í tanngarð, sem
nunnti helzt á steinbít — bannsettur besefinn. Svo kveikti
I^ann sér í sígarettu, eins og vant var, og elti móðurina með
‘‘Initnu augnaráði; en í það sinn svöruðu augu hennar þó
engu, svo að drengurinn gæti merkt, og hún virtist jafnvel
"gn miður sín.
I veint dögum síðar heyrði hann þrusk, er hann opnaði
(Iyrnar, en það átti að heita svo, að þau væru losnuð í sundur
aður en hann áttaði sig fullkomlega á viðhorfinu, svo að hann
gat ekki sagt, að hann stæði þau beinlínis að faðmlögum í
það skipti, þó að hægt væri kannski að geta í eyðuna.
Drengnum lá stundum við skælum, vegna þeirrar hræmu-