Eimreiðin - 01.10.1956, Page 46

278
EIMREIÐIN
Og konan, sem kemur i skóginn.
hún krýpur hljóðlát og ein.
Hun á skóginn.
Hennar er sorgin.
Hrunin er borgin,
sólin sigin, er skein . . .
Mörg eru mein.
T'öfrar íveéá/a Iiam?a
Ég þekki töfra tveggja handa,
tveggja bjartra handa,
langa fingur linumjúka,
ég lœt mér ekki á sama standa
hvern þœr strjúka — hvar þær strjúka.
Ungar hendur æskufriðar,
atlotsbliðar,
á þær bregður yndisljóma
fram i fingurgóma.
☆
Hitt veit ég, að því aðeins ræður maður nokkru við veröldina,
maður hafi tökin á henni, og hvorki elski hans né forsmái um of.
Jón for.teti SigurSsson■
í þessu tvennu, að auka skilninginn og betra hjartað, er mannsn’-
æðri fullkomnun innifalin, því hvort tveggja þetta heyrir til hans &
náttúru.
Sveinbjörn Egilsson,
i rceðu 1852.