Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 63

VESTUR-ÍSLENZKT SKÁLD OG LJ ÓÐAÞÝÐANDI
295
Kyrrahafsströnd og hafa átt þar heimili síðan. Stnndaði hann
þar aðallega húsasmíðar og málningu, en hefur nú hætt öllu
umstangi, enda orðinn gamall að árum. Þau eiga sjö börn
uppkomin og gift og tólf barnabörn. — „Það er innstæðan,
að mestu — okkur nóg og framtíðinni vonandi til góðs,“ skrif-
ar hann í bréfi til mín síðastliðið sumar.
Páli mun alltaf hafa verið efnalítill, en þó kornizt af. Hann
er róttækur í skoðun og hispurslaus í orðum, og fyrir kemur
að kenni beiskju, er hann hugleiðir misskiptingu kjara og
i'éttlætis í heimi hér. Hvers konar yfirdrottnun er eitur í hans
beinum, og hann er óhlífinn í garð þeirra, er honum þykir
sitja yfir annarra hlut. Hann gefur kirkju og klerkum horn-
<luga og hirtir þá, en er heill og sannur í trú sinni, þegar
öllu lýkur.
Páll ólst upp við landnemakjör, skort og fábreytni. Foreldr-
ar hans voru snauð, enda allstór barnahópur. í kvæðinu Faðir
ruinn kemst Páll svo að orði:
„Hann leit ei lærðaskóla
né las í grammatík
og kunnáttan á kennslubók var engin;
hans fyrstu fræði „Njóla",
við fátæklingsins brík,
og lexían á lífsins brautum fengin.
Hann hlaut ei nafnið „Herra“
á heiðurstorgum lands,
því hann var seinn að safna miklum auði.
Ein aldin uxakerra
var aðal tækið hans,
og trúin mest á mannúð, ásamt brauði.
Hann átti aðeins tötra
og ekkert sparimál.
Á fordildinni fyrirlitning bar hann.
En enginn festi fjötra
á fót hans eða sál,
og óslípaður eðal-gimsteinn var hann.“
Páll gerðist landnemi í Vatnabyggð ungur að aldri. Svo er
að sjá sem ekki hafi það allt verið sléttfarið og auðvelt, frem-