Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 72

304
EIMREIÐÍN
„Ætlarðu ckki að biðja?“ spurði hún. „Þú ættir að vera
guði almáttugum þakklátur fyrir, að þú ert ekki bak við lás
og loku. Þú ættir að færa guði þakkir á hnjánum og biðja
hann að fyrirgefa þér.“
„Hérna á varðstöðinni?"
„Minnsta kosti gætir þú beðið til hans í hjarta þínu,“ sagði
hún og lokaði augunum.
Ég lokaði líka augunum og bað í hljóði:
„Góði guð, ég þakka þér, að ])ú hefur komið mér út úr
þessari klípu. Ég held þetta sé allt saman búið. Þeir geta ekki
gert mér neitt að ráði, því að ég er aðeins fjórtán ára, — en
þetta liefði getað orðið miklu verra, svo að ég þakka þér
aftur, góði guð, og viltu gera svo vel, kæri frelsari, að reyna
að sjá til þess, að systir Agnes sími ekki í gamla manninn.
Ef þú ætlar einhvern tíma að bænheyra mig, þá láttn hana
ekki segja pabba frá þessu núna.“
Bill Callen átti gamlan bílskrjóð, og hann ók honum rétt
í þessu upp að gangstéttinni. Bill hafði verið nemandi systur
Agnesar. Hann opnaði bíldyrnar og hjálpaði henni inn.
„Er eitthvað að, systir? Get ég nokkuð hjálpað yður?“
„Það er ekkert að, Bil 1,“ sagði systir Agnes brosandi, „alls
ekkert, — viltu gera svo vel og aka okkur til klaustursins?“
„Honum líka?“
Ég settist við hliðina á systur Agnesi. Bill horfði á mig og
endurtók blíðum rómi:
„Ef það er eitthvað, sem ég get gert, systir, hvað lítið sem
er, þá látið mig bara vita.“
„Þakka yður fyrir, Bill.“
Hann hélt áfram að horfa á mig, og ég vissi, að hann var
að hugsa um það, þegar við Jack settum geitina inn í bílinn
hans á allraheilagramessu. „Gleymið því ekki, systir, að hve-
nær sem er, þá er ég alltaf reiðubúinn, ef þér þurfið á mér
að halda.“
„Heyrðir þú ekki, hvað hún sagði?“ mælti ég mynduglega.
„Reyndu að koma þessum bílskrjóð til klaustursins, ef liann
kemst þá svo langt.“
„Heyrðu, mér geðjast alls ekki að þér,“ sagði Bill og hleypti
í brýrnar.