Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 79

ÞORPARINN
311
aðir í staðinn fyrir að refsa þeim? Ég endurtek það í síðasta
sinn: hættu að fæða strákana."
Veslings systir Tómasína varð að engu. Hún horfði niður
fyrir sig og þurrkaði mjölið í sífellu af höndunum á svunt-
unni sinni. Systir Agnes tók af sér gleraugun, sneri sér að
mér 0g hleypti brúnum.
„Þú, þorparinn þinn, skálkurinn þinn, eftir alla þá hneisu,
sem þú hefur gert kirkjunni þinni og skólanum, ert þú svo
ófyrirleitinn að standa hér frammi fyrir mér hreint á blístri
af súkkulaðiköku, eplaköku" — hún leit á diskinn — „og ís-
i'jóma“.
Ég tvísté, en sagði ekki neitt.
„Jæja, hvað getur þú sagt þér til afsökunar?"
„Ekkert, býst ég við.“ Ég áleit, að bezt væri að láta strax
úl mín taka, — svo að ég laut höfði og byrjaði að gráta.
„Hvað sagði faðir Cooney við þig?“ spurði hún.
Ég svaraði ekki, stóð bara þarna og grét hljóðlega. Það
komu viprur á systur Tómasínu, og ég sá, að hún sárvor-
kenndi mér, en systir Agnes var hörð sem steinn.
„Og nú græturðu!"
Ég kastaði mér niður á stól, faldi andlitið í höndunum og
gt'ét ákaft. Ég heyrði aðeins til sjálfs mín, — um stund mælti
enginn orð. Þá sagði systir Agnes:
„Hann virðist þá ekki gersneyddur allri sómatilfinningu.“
Ég grét hástöfum.
„Það er bezt fyrir þig að hafa þig heim.“
Ég hélt höndunum fyrir andlitinu og ráfaði til dyranna.
».Góða nótt, systir Tómasína."
»,Góða nótt, James.“
„Þakka þér fyrir kökuna,“ bætti ég við kjökrandi.
Þegar ég opnaði dyrnar, gekk systir Agnes til mín. Hún
lagði höndina á öxlina á mér og brosti blítt og yndislega.
„Ég trúi því, að þú iðrist þess, sem skeð hefur í dag.“
„Mér líður hræðilega. Öll götuljósin, og svo allar þessar
kökur. Mér líður alveg hræðilega."
Hún lyfti undir hökuna á mér.
»»Ég er mjög leið yfir því, sem hefur skeð, en þar sem þú
hefur sýnt einlæga iðrun, skulum við reyna að gleyma þessu.“