Eimreiðin - 01.09.1968, Qupperneq 27

RÆTT VIÐ HAGALÍN SJÖTUGAN
173
skáld, sem þá dvaldi í Þýzkalandi, skrifaði mér og fór einmitt lof-
samlegum orðum urn þá sögu. Næsta bók mín var svo Kristrún i
Hamravik, en með Sturlu í Vogum, sem ég hugsaði úti í Danmörku
og Svíþjóð, er ég dvaldist þar í sex eða sjö mánuði ái'ið 1936, má
segja, að ég tæki að nýju upp þráðinn við ritstörfin af fullum krafti
og hef vart slakað á síðan.
Þú minntist á, að þú hefðir ánetjast ýmsum fleiri störfum á
ísafirði, en þú hefur þegar sagt frá. Varstu þar ekki í bœjarstjórn
og forseti beejarstjórnar í mörg ár?
Jú, ég kom í bæjarstjórnina árið 1934 og það leiddi síðar af sér
margvísleg störf á sviði bæjar- og atvinnumála. Ég var til dæmis
hálfan annan áratug formaður skólanefndar og fleiri nefnda og
formaður útgerðarfélaga og Rækjuverksmiðjunnar. Þegar það réðst,
að ég færi fyrst í franrboð til bæjarstjórnarkosninga, var það að af-
stöðnum prófkosningum, og ég hygg, að þeir aðilar senr úrslitum
réðu um það, hve mikið fylgi ég hlaut, bæði þá og síðar, hafi ein-
mitt verið sjómennirnir, senr ég hafði alltaf gaman af að ræða við
og kynntist nrjög náið, svo og hinir almennu gestir bókasafnsins.
Þegar ég svo síðar fór að hafa afskipti af ýmsum atvinnumálum og
fyrirtækjum í bænum, fannst mér ég vera í líkunr sporunr og for-
eldrar nrínir forðum, þá er þau höfðu mest mannaforráð, og þótti
sem þeim bæri skylda til þess að sjá vel fyrir því fólki, sem hafði
falið þeinr forsjá sína — sumt mikinn hluta ævinnar. Já, nú fann
ég það skyldu nrína, að vinna þessi störf af árvekni og samvizku-
semi, og í sem beztri samvinnu við aðra menn svipaðs sinnis —
og þá ekki sízt reyna að stuðla að aukinni atvinnu og bættri af-
komu bæjarbúa. í sambandi við þetta kynntist ég mjög vel lífskjör-
um og hugsunarhætti svo að segja hvers einasta manns, og ég held
mér sé óhætt að fullyrða, að ég lrafi þekkt, ekki aðeins með nafni,
hvern einasta ísfirðing allt niður í átta ára börn, en þegar ég fór
frá ísafirði, voru íbúarnir þar 2700. Auk bæjarbúa sjálfra kynntist
ég líka fjölda manns í nágrannasveitum, og allt fannst mér þetta
furðu traust og tryggt fólk. Og það kunni vel að meta það, sem
með því var unnið að sameiginlegum velferðarmálum. Eins og ég
tók fram áður, hef ég alltaf metið Vestfirðinga mikils, ekki aðeins
þá, sem ég kynntist þar í bernsku minni, heldur og einnig hina,
sem ég umgekkst á þessu síðara tímabili dvalar minnar vestra.
Ótrúlega margir Vestfirðingar eru gæddir mikilli skopskyggni, án
þess þó að vera illkvittnir eða beizkir, og það var mér vel að skapi.