Eimreiðin - 01.09.1968, Síða 40

186
ÉlMRElÐltí
þess auðið að koma heim, veitist
mér auðvelt áður en langt um
líður að láta hann hafa annan
hest jafngóðan Skúmi.“
„Hemingur minntist á þig í
síðasta bréfinu," hélt læknirinn
áfram. „Hann spurði, hvort þú
værir ekki hamingjuhrólfur,
eins og fyrr, hvort nokkurt lát
væri á heilsu þinni, hvort Gull-
inbursti þinn myndi reynast frá-
bær veðhlaupahestur á brezka
vísu — að mínum dómi.
Hann spurði einnig, með
hverjum þú færir í útreiðar, síð-
an hans missti við, hvort þú rið-
ir oft á fjöru, hvort þú ættir
heitkonu, hvort þú hefðir enn
veizlur stórar í ónstofunni."
Ég hafði ekki augun af lækn-
inum, vildi lesa orðin af vörurn
hans, áður en hann sagði þau.
Fannst Hemingi ef til vill ég
Iiafa brugðizt honum, svo að
hann vildi gera mér eitthvað til
rniska? Axlaðu byrði þína, þá
færðu að vita um þrek þitt. Ég
hafði ekki að fullu gert mér grein
fyrir skipbroti hans, sent honum
of sjaldan línu.
Ég stóð upp og virti fyrir mér
mynd af Hemingi, er hékk á
vegg þar í viðhafnarstofunni
Hárið var ljósjarpt, óvenjulega
sítt, silkimjúkt; drættimir um
munninn voru dálítið við-
kvæmnislegir; augun voru blá
og minntu á ljómandi amethysta,
er stöku sinnum komu í ljós
undan jöklinum. Brúnt litaraft
hans og drættir í andlitinu
minntu á Indverja. Einhver dul-
arfullur, munaðarlaðandi mátt-
ur fylgdi honum alltaf.
Ég gekk nokkur skref þaðan
og sá sjálfan mig óljóst í konsols-
spegli, er stóð í einu horninu og
náði upp að lofti. Ég var litverp-
ur, svart, gljáandi hárið var
svitastorkið, augun, svört sem
hrafntinna, sindruðu annarlega.
Ég þótti minna allmjög á Frans-
mann, og orsök þess var rakin
til strandmanns frá Frans.
„Þú verður að gera þig að
manni,“ sagði læknirinn, hellti í
bollann minn og fyllti staupið í
þriðja sinn. Til þess að draga úr
áhrifum vínsins át ég pompola-
brauð með og drap á það súru
smjöri og kæfu.
Þegar ég hafði tafið eina
stund, kvaddi ég með virktum,
steig á bak og hélt af stað heim
með glös af arnicu og sol. aetha-
cridlin lact. og fleiru, sem ég
hafði viðað að í húsapótek mitt.
Ég reið fót fyrir fót. Gleði mín
var horfin. Fram að þessu hafði
mér alltaf fundizt ég verða fleyg-
ur á vorin.
Skyldi Hemingur hafa misst
trúna á það, að hann ætti eftir
að njóta Skúms sjálfur? hugsaði
ég. Var hann gramur af því, að
ég skyldi eiga kost á sætleika
þessa heims — en hann troða hel-
veg?