Eimreiðin - 01.09.1968, Side 39

FÖRUNAUTARNlR
185
var sem skrjáfaði í moldarlérefti.
Eftir alllanga stund steig ég á
bak og lét hestinn lötra. Hann
lagði kollhúfur í skuggalegu
glufrinu. Og hundurinn tók að
geyja. Hendur mínar voru ekki
jafnstyrkar og áður, hjartsláttur-
inn of ör. Ég svitnaði undir sjálf-
um mér, er ég sá mannsmynd og
hests samsíða mér. Krossmark
gerði ég öðru hverju. Þá hvarf
J)essi reykur.
Ég fagnaði því, er eyðidalur-
inn og gljúfrið voru að baki.
Andrúmsloft angistar og dauða
fyllti dalinn. Það fundu allir,
sem fóru Jaangað til grasa eða
berjalesturs eða í leit að týndri
silfurbergsnámu.
Komin voru náttmál, og það
dimmdi æ meir. Tungl óð í
skýjum. Hrossagaukur renndi
sér í sífellu um loftið, og það var
eins og ómurinn syngi mér
snögg\'ast í æðum.
Ég lagði leið mína á læknis-
setrið, er var skammt burtu, að-
eins stundarf jórðungs reið.
Læknirinn var staddur úti á
hlaði og hjó birki úr viðarkesti
í eldinn. „Hvaða skrambans
reiðfantur ertu? Og hefurðu
sundriðið? spurði hann.
„Það er svo hlýtt í veðri. Fugl-
inn er farinn að elska,“ svaraði
ég. Ég spurði, hvort ekki væri
óvenju snemmt, að gráreynir
við stofugluggann væri tekinn
að laufgast.
Læknirínn bauð mér inn, en
vinnumaður háraði hesti mín-
um ornaðri töðu í góðu afdrepi.
Von bráðar var mér borið kaffi,
og læknirinn gaf mér staup af
brennivíni út í.
„Þú ert fölur, líkt og eldingu
hafi lostið niður í grennd við þig
og rafmagnið ekki látið þig ó-
skaddaðan með öllu,“ sagði lækn-
irinn og smiltraði.
„Ylur vorsins læsist út í hverja
taug,“ anzaði ég og færði mig í
skuggann af ljósinu. „Ég held
því nær, að gróðrarangan frá
Azoreyjum berist með vindin-
<<
um.
Eftir nokkra þögn mælti ég:
„Hvað er að frétta af Hem-
ingi?‘ ‘
„Jú, þrátt fyrir allt kannar
hann nýja stigu, og hann hefur
enn góða von um bata, skrifaði
hann síðast. Vonandi, að ekkert
óhapp komi fyrir. En bráðum
koma nýjar fréttir af honum, að
ég ætla.“
„Þið hafið orðið að fella
Skúm hans — vegna fótbrots?"
spurði ég í ofvæni.
„Já, eða það er látið heita svo,“
anzaði læknirinn. „Ef til vill
hefði honum batnað þessi helti.
Sjálfur gat Hemingur engum
unnt að stíga á bak hesti sínum.
Ég vildi leysa Heming af þeim
ótta, að ég notaði Skúm í viðlög-
um í læknisferðum mínum um
þetta stóra hérað. Verði honum