Eimreiðin - 01.09.1968, Qupperneq 68

214
ElMRElÐlN
því það fyrir að dysja liann, þar
sem þá var kornið.
Grettir: Ekki tel eg mjög að því,
þótt eigi lilyti Glámur leg að
kirkju. Mun hann og það
ógjarnan hafa kosið, svo sem frá
honum er sagt. En hvað gerðist
næst tíðinda?
Þórhallur: Litlu síðar urðu menn
þess varir, að Glámur lá ekki
kyrr. Tók hann að ríða húsum
svo mjög, að lá við broti. Hefur
hann og nú því nær eytt bæinn
að fénaði og svo mönnum.
Grettir: Hugleikið er mér að sjá
fjanda þann. Vil eg hér kjósa
mér náttstað og gista að þér og
vita, livað verður til tíðinda.
Jökull: Þetta tel eg hið mesta óráð.
Eigum við frændur mikið undir
þar sem þú ert, því enginn þykir
nú slíkur að vaskleik sem þú.
Mun engin gæfa fylgja að lúta
að því, sem hér liggur fyrir.
Þórhallur: Þökk mikla kann eg
þér, Grettir, fyrir boð þitt. Er
mér traust mikið að nærveru
þinni, slíkur afreksmaður, sem
þú munt vera. Er það og ungra
manna að geta sér frægðarorð
með því að leysa þrautir nokkr-
ar, þótt torveldar þyki.
Jökull: Betra er að fást við
mennska menn, hversu miklir
fyrir sér sem þeir kunna að vera
og illir viðskijDtis, en egna til við
sig óvætti slíka sem Glámur er
sagður. Að því varð og Þórgauti
hinum síðasta sauðamanni þín-
um, Þórhallur, eða fannst hann
ekki dauður við dysina Gláms?
Þórhallur: Ekki verður því neitað,
að ógiftusamlega tókst til um
Þórgaut og var hann þó hraust-
ur maður. Þó mun hann ekki
verið hafa jafnoki Grettis, hvorki
unr afl né áræði.
Cirettir: Ekki mun þér, Jökull
frændi, tjá að sjá ráð fyrir mér.
Vil eg þar einn með fara. En
þá er öðrum vá fyrir dyrunr, þeg-
ar einn er inn kominn, og hygg
að, hversu þér nrun sjálfunr farn-
ast, áður yfir lýkur.
Jökull: Vera kann, að báðir sjáum
við nokkuð fram, þó hvorugur
fái að gert, en það ætla eg, að
sannast nruni á þér, að sitt er
hvað gæfa en gjörvileiki.
Grettir: Ekki var það háttur hinna
fyrri Vatnsdæla, að víla fyrir sér
hverja raun, þótt tvísýn þætti,
og ekki latti Jökull afi Jrinn
ferðarinnar á fund Ljótar kerl-
ingar, og var hún Jró hin mesta
fordæða. Er nú sem atgjörvi og
afrek Vatnsdæla séu mest eftir
sig orðin.
Jökull (með þykkju): Jafnan voru
það ráð hinna vitrari Vatnsdæla,
sem úrslitum réðu, Jregar tvísýnt
þótti um viðhorfin. En eg sé nú
gerla, að Jrað er satt, sem sagt
er, að jafnan dregur til þess, sem
verða vill. Nú mun eg ei hér
lengur dveljast. En eg vænti
komu þinnar, Grettir, Jaegar þú
hefur lokið gæfuraun þeirri, er
hér bíður Jjín. (Þeir kveðjast.
fökull fer.)
Þórhallur: Reiður var nú Jökull,
frændi þinn, og væri illa, ef þú
hlytir vandræði af mér. Er sann-
ast að segja, að þótt þú kunnir