Eimreiðin - 01.09.1968, Qupperneq 44

ÉlMREÍÐlN
iðó
vera kominn niður í fjöru strax í dögun til að sjá, hvernig allt
að þrjátíu tonna dekkbátar eru dregnir á flot ofan úr mjúkum
sandinum á miklu og kröftugu spili. Nú verð ég að bíða fyrramáls.
Síðdegis get ég horft á bátana dregna á land á spilinu. Það má ég
ekki láta undir höfuð leggjast.
Vélarskellirnir fjarlægjast, og ég reyni að festa blund að nýju.
En hugsanirnar sækja á og varna svefns.
Ég kalla sumarhúsið Lyngbæ í líkingu við danska nafnið. Við
komurn til Lyngbæjar í gærdag og ætlum að hafa hér nokkurra
daga viðdvöl á ökuferð okkar um þvera og endilanga Danmörk.
Við erum fjögur saman; við hjónin, sem dvalizt höfum um sex
vikna skeið í Kaupmannahöfn, sonur okkar, sem komið hefur í
stutta heimsókn áður en hann byrjar háskólanám í Edinborg, og
vinur hans og samstúdent, sem einnig dvelst hjá okkur um hríð
og slæst því í förina með okkur.
Ég kann strax vel við mig í Lyngbæ. Þótt sumarbústaðurinn sé
gamall og lítill og nútíma þægindi af skornara skammti en við eig-
um að venjast, mætir mér þar á augabragði kærkominn heima-
blær. Ég er alinn upp í litlu koti á sjávarströnd, þar sem hvorki
var rafmagn né vatnsleiðsla. Liðið er á dag, þegar við rennum
í hlað í Lyngbæ eftir tilvísan gamals fiskimanns úr þorpinu. Kom-
ið er fram í rniðjan september, veður dumbungslegt, svo jaðrar
við regn; mestur varmi horfinn úr sumarveðri. Samt er gróður
allur ófallinn. Þegar fiskimaðurinn hefur opnað fyrir okkur hengi-
lása, tekið slagbranda frá hurðum og sýnt okkur, hvernig kveikt
skuli upp og ljós tendruð, kveður hann og lætur okkur um áfram-
haldið.
Þá er eins og ég sé kominn heim. Bærinn í hrauninu vestan
við Hafnarfjörð, þar sem ég ólst upp, var hreint ekki stærri en
þetta sumarhús. Og vafalaust hefði okkur heimilisfólkinu þar fund-
izt margur húsbúnaður hér og ýmis áhöld og tæki fremur mega
teljast til íburðar en nauðsynjahluta, ef þeir hefðu verið kornnir
innanstokks í Eyrarhrauni. En fyrst þarf að kveikja upp í eldavél,
sem jafnframt er hitunarofn, og það kannast ég við frá bernsku-
dögum. Það tekur mig heim. í uppvexti mínum var oft basl með
uppkveikjuna og kolin þurfti að spara. Hér er hins vegar gnægð
brennis.
Lyngbær stendur í jaðri mikils greniskógar, sem plantað var hér
í sandinn fyrir nokkrum áratugum. Þegar ég tek að athuga jarð-