Eimreiðin - 01.09.1968, Síða 35

FORUNAUTARNIR
Þetta var í fyrstu viku liörpu
nokkru fyrir aldamót. Ég þeysti
á Gullinbursta mínum aleinn
eftir sléttum grundum í landar-
eign rninni. Hann var jafnfær
að svalka yfir jökulárnar, er um-
luktu sveit mína, sem að spretta
úr spori á þessum grundum, þeg-
ar ég var hressingar og afþrey-
ingar þurfi.
Snjó hafði tekið upp af lág-
lendi. Klettabeltin voru ljósrauð
hér og þar af vetrarblómi. Björk
í giljum var tekin að bruma.
Melskriðnablóm, undursmíð feg-
urðar, gægðust upp hér og þar.
Fyrstu farfuglarnir voru komnir.
Lóur og þrestir fylgdu mér sí-
fellt — til þess að benda mér á,
að ég væri í þeirra landareign og
mætti því ekki vera fyrirferðar-
mikill. Ég var þeim óboðinn gest-
ur á óðali mínu. Þegar þau voru
komin á enda þess lands. sem
þau helguðu sér, sneru þau við;
og kvak lóanna dó út í fjarska.
Rökkið seig yfir. Vakirnar
milli klósiganna á himinhvolf-
inu lokuðust smám saman af
gráma. Rauðljóst varð um stund
á jörðu niðri, þar sem ég reið,
og glóð á skriðjöklinum fyrir of-
an sveitina. Reyki lagði beint
upp af bæjunum og minntu á
Einar Guðmundsson.
vel þegnar þakkarfórnir í fyrnd-
inni. Ég formælti í huganum
ránfuglum, sem rufu friðinn og
kyrrðina hvað eftir annað, sum-
ir komnir handan um höf, svo
sem snryrlarnir, er setztir voru að
í björgunum. Ég fann blóðþef-
inn af grimmd þeirra.
Allt í einu sé ég, að ríðandi
maður hefur slegizt í förina, og
hann ríður samsíða mér. Hann
var á apalgráum hesti og með
stóra silfurbúna svipu í hendi —
spanskreyrinn gerði hana létta.
Hann veifaði mjög svipunni.