Eimreiðin - 01.09.1968, Blaðsíða 36

182
EIMREIÐIN
Hattur hans slútti. Þetta var ung-
ur maður á gæðingi, og orkan
geislaði af þeim báðum. Um
stund bar ég hvorki kennsl á
mann né hest. Ég vissi ekki, hvað-
an á mig stóð veðrið. Gullin-
bursti varð viljugri. vildi ólmur
komast fram úr þeim gxáa, þótt
það tækist ekki. En síðan tók
hann að frísa, og hundur minn
fór að geyja allt hvað af tók.
Þegar Gullinbursti fór í loftköst-
um yfir torfærur, átti ég fullt í
fangi með að sitja hann, að held-
ur skilja hann.
„Gott kvöld,“ sagði ég stund-
arhátt. „Gaman að vera í sam-
reið.“
Maðurinn hvorki anzaði mér
né leit við mér. Hann hallaði
undir flatt. Það hvein í fjöður í
hatti hans.
Vegna hraðans var mér ekki
unnt að sjá framan í samferða-
manninn, hvernig sem ég leitað-
ist við. Ég sá hann aðeins út und-
an mér. Mér fannst ég kannast
við hattinn með arnarfjöðrinni.
En ég kom manninum ekki fyrir
mig. Enda flaut sítt silkirautt
hár um vanga hans.
Áfram riðurn við í loftinu.
Enn yrti ég á manninn. En þeg-
ar hann virti mig ekki svars, rak
ég upp kuldahlátur.
Okkur bar að gljúfri, sem lítil
á féll um. Nú var vöxtur í
henni, vegna leysingar. Ókunni
maðurinn beindi hesti sínum
inn í gljúfrið, og Gullinbursti
minn þeysti samsíða honum. Það
var eins og maðurinn vildi stilla
fák sinn við flaum í stórgrýti.
Ég furðaði mig á, að hann skyldi
ekki fótbrjóta hestinn, er hann
lék sér að því að láta hann renna
á stærstu steinana og hvassbrýnd-
ustu hellurnar, er voru sem sagir.
Það var vitinu rneir hjá Gull-
inbursta mínum að sneiða hjá
slíku grjóti. Sól náði ekki að
skína í skútum gljúfursins. Enn
héngu þar grýlukerti. Og við
gustinn af okkur, er var sem
hvirfilbylur, brotnuðu sum
þeirrra og hrundu niður á mig
og reiðskjóta minn. Ég hruflaðist
á höndum og varð aðeins blóðrisa
á eyra. En það var eins og grýlu-
kertin færu í gegnum apalgráa
hestinn og manninn, kristallsskær
ómur heyrðist, er þau brotn-
uðu í grjótinu undir þeim. Mér
rann kalt vatn milli skinns og
hörunds. Ég réð ekki við hestinn
og var því eins og þræll föru-
nauts míns. Mér hugkvæmdist
ekkert ráð til þess að losna við
þenna skuggabaldur. Fyrir
skammri stundu var ég svo sæll,
hafði ætlað mér að njóta vor-
komunnar. Hví var gleði mín
svo skjótt rofin?
Okkur bar upp í Mikladal —
eyðidal umgirtan þverhníptum
hömrum, sem engurn var unnt að
komast yfir, nema fuglinum
fljúgandi. Eigi var linnt á sprett-