Eimreiðin - 01.09.1968, Síða 58

204
EIMREIÐIN
— eg var til merkis um hamslaust dálæti
blindrar forsjónar
á fagurfræðilegum efnum
og mikið var mér fyrirgefið
fyrir vikið
Víst unni eg hinu fagra
en þótt eg gerði eitthvað Ijótt
hlaut eg afsökun þeirra
sem töldu sig vera skilningsríka
og aldrei var eg misskilin af neinum
Verður nú ekki skiljanlegt
að eg blómstraði heldur en ekki
Á göngu minni ornuðu sér margir
í skininu sem frá mér lagði
og hugsuðu Gaman að fá loksins að sjá
skynsama unga stúlku
því enginn tók eftir grettunni sem á mig kom
þegar eg hoppaði niður af neðstu tröppunni
og sveiflaði í hendinni kippu af allrahanda orðum.
Örðugt er að vera fullkomin
en örðugra þó að látast vera það
að geta fengið það af sér
Eg gerði það af gömlum vana
— og til þess að láta allar gamlar frænkur mínar
fara héðan í friði
í trúnni á góða og gáfaða litla stúlku
Baldur Pálmason
íslenzkaSi.