Eimreiðin - 01.09.1968, Blaðsíða 66

212
EIMRF.IfílN
er og sá einn vinur, er í raun
reynist.
Ásdis: Eldur er beztur með ýtason-
um og sólarsýn, heilindi sitt ei
hafa náir, og án löst að lii'a.
Grettir: Vera kann, að mér sé
nokkurs vant unt meðalhófið, og
er sá eldurinn heitastur, er á
sjálfum brennur, en þó er þess
getið sent gert er.
Ásdis: Meðalsnotur skyldi manna
hver, ævi til snotur sé. Örlög sín
viti engi fyrir. Þeim er sorglaus-
astur seíi.
Grettir: Ekki kvíði eg því, sent
verða vill, og munu örlög ráða
um minn hag sem annarra.
Ásdis: Satt er það, að engi má
renna undan því, sem honum er
áskapað, en sjáðu vel fyrir svik-
um og gæt þín vel fyrir gern-
ingum. Er fátt rammara en
forneskjan.
Grettir: Ekki hræðumst vér slíkt,
og skal það sagt verða, ef eg
verð með vopnum sóttur, að þú
lial'ir son átt en ekki dóttur.
(Hann kveður hana.)
Ásdis (grætur): Far heill, sonur.
(Við sjálfa sig.) Vont er að sjá
fyrir forlög manna. Væri vel, ef
Gretti entist gifta Ingimundar
forföður síns. En erfiðlega hafa
mér draumar gengið. (Mælir
fram.)
Of mjög bíta, —
eg sá einum hal,
orð illrar konu.
Fláráð tunga verður
honum að fjörlegi,
þegi af sanna sök.
III. ÞÁTTUR
Skálinn á Þórhallsstöðum i For-
sceludal. Þórhallur bóndi kemur
inn og með honum Jökull liárðar-
son og Grettir.
Þórhallur: Vertu velkominn hing-
að, Jökull bóndi, og þið Grettir
báðir. Eruð þið mér hinir mestu
aufúsugestir, en ykkur mun
kunnugt um vandræði mitt. Eru
hér reimleikar svo miklir, að
ekkert stenzt við.
Jökull: Eg gerði ferð mína hingað
að bæn Grettis frænda míns. Var
eg ófús fararinnar, en hann fýsti
ntjög að sjá, hversu hér væri unt
gengið.
Grettir: Víst er mér forvitni á
þeim hlutum, að lieyra sent gerzt
frá tíðindum og hversu það bar
til, að slík ódærni eru hér áorð-
in.
Þórhallur: Til mín kom í haust
sauðamaður sá, er Glámur hét,
Var liann stirfinn og viðskota-
illur, trúlaus ntjög og hverjum
manni hvimleiður.
Grettir: Hvað er það til marks, að
þú veitir húskarli þínum svo
ófagurt eftirmæli.
Þórhallur: Það vil eg helzt telja,
að Glámur vildi aldrei í kirkju
koma og aldrei fasta. Taldi
hann það hindurvitni ein og
heimtaði jafnan mat sinn og
hótaði afarkostum ella.
Grettir: Vorkunn er það nokkur
þeint, sem úti starfa, að vera
matbráðir og láta sér tómlega um
föstur og helgihald, er og mat-
urinn mannsins megin.