Eimreiðin - 01.09.1968, Síða 69

grettir ásmundsson
215
að komast heill héðan á burt, þá
veit eg fyrir víst, að þú missir
hest þinn.
Grettir: Gott mun mér verða til
hesta hjá Jökli frænda mínum,
hvað sem um þennan verður. En
eg ætla þó, að hest minn muni
ekki saka.
Þórhallur: Vel bregður þá við
þína komu, því enginn hefur
hér til haldið sínum fararskjóta,
sá er gist hefur.
Grettir: Eigi má eg þá minna hafa
fyrir hest minn en sjá þrælinn,
og mun eg þá gista hjá þér nótt
aðra, ef með þarf.
Þórhallur: Ekki er þá betra að sjá
vominn, ef ekki vinnst á að fvrir-
koma honum. En góð þykir mér
hver sú stund, er þú vilt með
mér dvelja, og því betra sem
lengur verður. En nú er dagur
liðinn að kvöldi og búumst til
svefns, ef þess verður kostur.
Grettir: Ekki mun eg af klæðum
fara svo búið. Mun eg halla mér
hér í setið. Þú, bóndi, skalt |rig
í engri hættu hafa, mun og til
mín stefnt, ef eitthvað gjörist
tíðinda.
Þórhallur: Svo er nú komið, að við
eigum báðir ærið undir, hversu
til tekst. En hlíta mun eg ráði
þínu og hafa mig lítt í frammi.
(Hann fer.)
(Grettir leggst fyrir á fletinu og
breiðir feld yfir sig. Það dimmir
í skálanum, högg og undirgang-
ur heyrist.)
Glámur (kemur inn, skyggnist um):
Hér er tómlegt og heldur fálið-
að, en hvort mun þó ekki húka
þar í fletinu ofláti sá, er svo mik-
ið kapp hefur lagt á að finna
mig? (Þrífur í feldinn. Þeir
svipta honum sundur.)
Grettir (sprettur upp): Ekki skal
fjandi sá raska svo rúmfriði mín-
um, að ekki veiti eg honum þær
viðtökur, er eg má. (Þrífur Glám
hryggspennu.)
Glámur: Það mun ei undarlegt
þykja, þótt þú hljótir lítið happ
af mér. Var þér og ætlað hálfu
meira afl en nú er orðið, en því
rná eg ráða, að eigi eykst afl þitt
hér frá.
Grettir: Af illum er jafnan ills
von, en þó mun auðna ráða um
okkar viðskipti. (Þeir berast víða
um skálann. Glámur fellur öfug-
ur út af sviðinu og Grettir á
hann ofan.)
Glámur (fyrir utan): Mikla frægð
mun þér, Grettir, í þykja að
bera sigurorð af mér, en það
mæli eg um, að hér eftir skulu
falla til þín sektir og vígaferli og
flest verk þín snúast þér til
ógæfu. Þú munt útlægur ger og
hljóta jafnan einn að búa og
skulu þá augu mín jafnan þér
fyrir sjónum; mun þér það erfitt
þykja við að búa.
Fögur sólin flýi þig,
ferleg nóttin vígi þig,
völu galdrar veiði þig,
vesöl kerling deyði þig.
Grettir: Mæl þú allra fjanda arm-
astur og skal hér skjótan endir
á gjöra. (Þung högg heyrast.)
(Framhald i nœsta hefti.)