Eimreiðin - 01.09.1968, Blaðsíða 89

Leikhúspistill
Eftir Loft Guðmundsson.
Þegar ég sezt við ritvélina að
þessu sinni, vaknar með mér sú
hugsun, hvort það sé ekki tómt
mál að fara að skrifa um einstakar
leiksýningar í vissum leikhúsum,
þegar beinast virðist liggja við að
skipa þjóðlífinu í sama flokk sem
einni allsherjar leiksýningu; hvort
unnt sé að semja yfirlitsgrein um
leiklistarstarfsemi í liöfuðstaðnum,
Jtannig að gengið sé fram hjá Jreim
harmræna skopleik eða skoplega
harmleik, sem leikinn er allt í
kring um mann og maður kemst
ekki hjá að taka sjálfur Jrátt í. Og
um leið vekur sú hugsun með mér
dálítið einskorðaðri spurningu,
einmitt í sambandi við Jsað við-
fangsefni, sem bíður mín og ritvél-
arinnar . . . hvernig stendur á að
Jaessi almenna leiksýning hefur
ekki verið sett á Jrrengra svið í við-
eigandi formi? Hvenær fæðir Jjetta
leikræna Jrjóðlíf af sér J^á höfunda,
sem sjá hið skoplega í harmi J^ess
°g harmræna í skopi þess og eru
!jess umkomnir að gera Jrví viðhlít-
andi, listræn skil í hendur leik-
stjórum og leikurum? Kannski eru
J^eir höfundar, sem nú eru i broddi
lífsins, svo nátengdir þessum
óraunhæfa veruleika, lifa sig svo
inn í leikinn, eins og við „gagn-
rýnendur" orðum Jiað á stundum,
að þeir gera sér ekki grein fyrir
honum. Eitthvað veldur, annað en
efnisskortur. . .
En — svo maður einskorði sig
við leikhús borgarinnar, þá mætti
helzt álíta, að gengislækkunin
hefði haft þar einhver dularl'ull
áhrif áður en hún skall á; Jaað hef-
ur að minnsta kosti oft verið hærra
á þeim haustrisið á undanförnum
árum. Að vísu liafa þeim nokkuð
dugað fyrningar frá fyrra leikári
— „Vér morðingjar" Guðmundar
Kambans á sviði Þjóðleikhússins
er að minnsta kosti leiksviðsverk,
sem stendur fyrir sínu, og má nú
fyrst segja, að hinn snjalli leik-
sviðsmaður og tilþrifamikla skáld
í leik, ljóði og sögu liggi ekki
óbættur hjá þeim garði. Sviðsetn-
ingin var vandvirknislega unnin,
Kristbjörg Kjell gerir aðalkven-
hlutverkinu — sennilega marg-
slungnasta kvenhlutverki í ís-
lenzku leiksviðsverki — þau skil,
sem afrek má teljast. „Puntilla og
Matti“, sjónleikur Brechts, er
bráðskemmtilegt leikhússverk, sem
Þjóðleikhúsinu er sómi að; vel til
alls vandað, meðal annars var feng-