Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Qupperneq 30

220
JárniO á Dynslcógafjöru og málaferli um fmö.
aða skip, svo að því yrði frekar bjargað. Verður því ekki
dregin sú ályktun af útvörpun eða affermingu járnsins
í sjóinn, að fai’meigandi hafi með þessum aðgerðum viljað
gefa upp eða gefið upp eignarrétt að járninu."...........
„Það er nú að vísu svo, að vátryggjendur járnsins eða um-
boðsmaður þeirra hér á landi hafa ekkert skipt sér af járn-
inu, fyrr en á síðastliðnu sumri, er ágreiningur var risinn
milli aðila hér á landi um réttindi yfir því, en strax og
þessir aðilar fengu vitneskju um ágreininginn skárust þeir
í leikinn og báru fram kröfu um viðurkenningu eignarétt-
ar og ráðstöfunarréttar síns á járninu. 1 málinu kemur
ekki fram, hvort umboðsmanni vátryggjenda hér eða vá-
tryggjendum sjálfum hafi verið kunnugt um þá björgun
og hagnýtingu járns, sem eins og áður en sagt átti sér stað
á næstu árum eftir strandið. En jafnvel þótt aðilar þessir
hefðu haft vitneskju um umrædda björgun og hagnýtingu
og eigi að síður látið þetta afskiptalaust, getur það aðgerð-
arleysi vart skoðast vitni um endanlegan vilja til uppgjafar
réttinda yfir járninu, enda var það járn, sem bjargað var
og hagnýtt á fyrrgreindum tíma svo lítið að magni, að
missir þess hefur skipt hverfandi máli fyrir hagsmuni vá-
tryggjenda."
Hér kemur ljóst fram, það, sem áður er vikið að, að eig-
andi verður að sýna mikið tómlæti til þess, að eignaréttur
hans falli niður. Að vísu er um mikið matsatriði að ræða.
En þegar gætt er þess, að ekki þótti svara kostnaði að
bjarga járninu, er því var varpað útbyrðis, að eigendur létu
það afskiptalaust í 10—11 ár, að staður þess var eins örð-
ugur og hættulcgur og að framan er lýst, allmikil óvissa
ríkti um, hvar það var, að til þess að finna það og ná því
þurfti dýr tæki og allmikla tækni, að líkur eru til þess, að
umboðsmenn vátryggjenda hafi vitað, hverju fram fór um
björgun, a. m. k. fyrst eftir strandið og að eigendur virtust
engu vilja til kosta jafnvel eftir að til máls kom, þá verður
ekki annað séð en að allgóð rök væru til þess að telja járnið
res derelicta. Enda var það og álit allra, að björgun svar-