Tímarit lögfræðinga - 01.01.1968, Blaðsíða 8

hafsins frá 27. júní, 1963, samningnum um fiskveiðar á
norðvesturhluta Atlantshafs frá 8. febrúar 1949, að al-
þjóða hvalveiðisamningnum frá 2. desember 1946, og
samningnum um möskvastærð og lágmarksstærðir fiski-
tegunda frá 5. apríl 1946, auk þátttöku í störfum Alþjóða
hafrannsóknaráðsins og fiskifræðirannsóknum á vegum
stofnana Sameinuðu þjóðanna.
Starfið að verndun fiskistofnanna innan ramma þeirra
alþjóðasamninga, sem í gildi eru, hefur gefið allgóða
raun, en þó borið takmarkaðan árangur. Það er fyrst og
fremst vegna þess að framkvæmd ráðstafana er komin
undir því, að allar aðildarþjóðirnar telji þær nauðsyn-
legar, eða a. m. k. meiri hluti þeiri’a. Getur nærri að þar
hindra ólík hagsmunasjónarmið það oft að samkomulag
náist um ákveðnar takmarkanir veiða. Dæmi um það
þekkjum við frá því eftir styrjöldina, er ekki tólcst að
ná alþjóðlegu samkonuilagi um lokun Faxaflóa, þrátt fyr-
ir það, að ekki þyrfti að efast um gildi þeirra fiskifræði-
legu raka, sem að slíkri ráðstöfun hnigu. Hafði þó Al-
þjóða hafrannsóknaráðið gert samþykkt 1946 um nauð-
syn þess að loka flóanum og friða uppeldisstöðvar. Sam-
starfið innan ramma alþjóðlega hvalveiðisamningsins er
hka skýrt dæmi um það hve takmörkuð þessi leið til
verndar getur stundum reynzt. Þar hefur hver höndin
verið uppi á móti annarri, aðildarríkin sum engu skeytt
hámarkskvóta þeim, sem settur var á veiðar hvers ríkis
í Suðurhöfum og segja má, að i hvalveiðunum þar hafi
ríkt stjórnleysi um margra ára bil með þeim afleiðingum,
að stofninn er nú i mikilli útrýmingarhættu.
Um aðra kosti höfum hvorki við né aðrar þjóðir þó
getað til skamms tíma valið til þess að framkvæma
verndarráðstafanir á úthafinu, af þeim þjóðréttarástæð-
um, sem fyrr eru greindar. Jafnvel framkvæmd ráðstaf-
ana, sem augljóst gildi hafa til þess að viðhalda fiski-
stofnunum, er háð samþykki þeirra þjóða, sem þá stofna
nýta. Er ekki unnt að koma fram ábyrgð eða viðurlögum
6
Tímarit lögfræðinga