Tímarit lögfræðinga - 01.01.1968, Blaðsíða 53

Stefnandi studdi kröfur sínar þeim rökum, að stefndi
hefði eignast umræddan bát með uppboðsafsali 20. nóv-
ember 1962 og, að báturinn hafi verið í hans eigu til 19.
apríl 1963. Báturinn hafi verið skyldutryggður hjá stefn-
anda á greindu tímabili, en hann hafi neitað að greiða
vátryggingariðgjald, þó honum hafi verið það lögskylt.
Stefndi hélt því hins vegar fram, að skv. skjölum máls-
ins hafi hann ekki verið eigandi bátsins nema frá 27.
ágúst 1962 til 8. sept s. á. Skv. afsalinu til P og G þann
19. apríl 1963 hafi kaupendur tekið að sér að greiða bráða-
fúaiðgjald og vátryggingariðgjald frá 1. september 1962,
en að öðru leyti hafi kaupin og vörzluskiptin miðast við
9. september 1962, en vegna óvissu um upphæð verð-
trvggðra krafna í bátnum, hafi ekki verið unnt að gefa
út afsal til kaupanda. 1 þessu sambandi hélt stefndi því
fram, að það hefði við engan rök að styðjast að miða
iðgjald við útgáfudag afsals og útlagningardag, því að
raunverulegu eigendaskiptin beri allt að einu að miða
við 8. september 1962, þar sem vörzluskiptin hafi farið
fram á þeim degi.
Þá hélt stefndi þvi einnig fram, að er báturinn hafi
verið seldur á uppboðinu 7. febrúar 1964 i Stykkishólmi
og lagður stefnda út, hafi allar áhvílandi kröfur verið
gerðar upp, þ. á. m. iðgjadakrafa Bátatryggingar Breiða-
fjarðar, en engin krafa hafi komið fram frá stefnanda.
enda ekkert um hana vitað fyrr en hinn 10. júlí 1964.
Krafðist stefndi einnig sýknu af þessum sökum.
Óumdeilt var í málinu, að umræddur bátur hafi verið
í tryggingu hjá stefnanda á tímabilinu frá 20. nóvember
1962 til 19. apríl 1963. 1 niðurstöðu dómsins segir, að
samkvæmt 2. gr. laga nr. 61/1947 skuli vélbátaeigendur
sem eigi vélbáta með þilfari, allt að 100 rúmlestir brúttó
að stærð, sem aðallega séu ætlaðir til fiskveiða við Island,
vera skyldir til að vátryggja þá hjá vátryggingarfélagi
innan þess svæðis, sem þeir eru skrásettir í. Umræddur
bátur var rúmlega 20 lestir að stærð. 1 málinu lá fyrir
Tímarit lögfræðinga
51