Tímarit lögfræðinga - 01.01.1968, Side 55

s.f., og að stefndu væru dæmdir til að greiða málskostnað
in solidum að skaðlausu.
Stefndu kröfðust algerrar sýknu og málskostnaðar.
Málsatvik voru þau, að lilutafélagið Einir var stofnað
í júní 1953 og skráð hjá firmaskrárritara á Akureyri. Tré-
smiðjan Einir s.f. var hins vegar skráð í firmaskrá
Reykjavíkur 1. september 1962 og birting um það kom
í Lögbirtingarblaðinu 15. s. m.
Kröfur stefnanda byggðust á því, að honum bæri einka-
réttur til notkunar á nafninu „Einir“. Mjög bagalegt væri,
að tvö fyrirtæki, sem hefðu á hendi svo til sömu starf-
semi, en hann starfrækti húsgagnavinnustofu og hús-
gagnaverzlun, hæru sama nafnið, þar sem hætta væri á
því, að fyrirtækjunum væri ruglað saman. Hann hefði
tekið upp Einis-nafnið á fjTÍrtæki sitt löngu á undan
stefndu og með skráningu á því öðlast einkarétt á því.
Notkun stefndu á nafninu væri því óheimil skv. 9. gr.
laga nr. 84/1933 um ólögmæta verzlunarháttu.
Stefndu studdu sýknukröfu sína þeim rökum, að engin
lagaákvæði væru til, sem bönnuðu það, að fyrirtæki i
mismunandi bygðarlögum mættu bera sama nafn, enda
væri enginn sameiginleg firmaskrá fyrir landið allt. Eng-
in lagaákvæði væru til, sem skyldi hið yngra fyrirtæki
til að leggja niður nafn sitt í slíkum tilfellum. Stefndu
hafi verið í góðri trú, er þeir hafi látið skrásetja firma-
nafn sitt. Það sé og forsenda fyrir breytingu ákvæða
laga nr. 84/1933, að vísvitandi hafi verið aðhafzt i þeim
tilgangi að rugla. I þessu tilfelli sé engin hætta á ruglingi,
þar sem nöfnin séu ekki svo lík, enda hafi fyrirtækin
bæði starfað í full tvö ár án þess að stefnandi hafi haft
uppi athugasemdir.
1 forsendum dómsins segir, að orðið ,,Einir“ veki ekki
hugmynd um neinn sérstakan atvinnurekstur. Því verði
að telja, að stefnandi, sem hafi tekið orð þetta sem heiti
á fyrirtæki sínu á undan stefndu, hafi öðlast gagnvart
þeim lögverndaðan rétt til þess, sbr. 9. gr. laga nr.
Tímcirit lögfræðincja
53