Tímarit lögfræðinga - 01.01.1968, Blaðsíða 60
sönnur né getum að því, hvemig tjónið hefði orðið. Sú
skylda hljóti að hvíla á stefnanda og sé stefndi því laus
úr ábyrgð, ef honum mistækist sú sönnun.
Ennfremur hélt stefndi því fram, að stórkostlegt gá-
leysi dygði ekki einu sinni til þess að fella ábyrgð á
stefnda. Stefndi sé hlutafélag og geti því ekki verið um
neina hlutlæga sök að ræða hjá honum, heldur einungis
hjá starfsmönnum hans. Abyrgð stefnda yrði því ein-
göngu reist á reglum um ábyrgð vinnuveitenda á skaða-
verkum starfsmanna hans, en þegar þannig standi á, sé
heimild til þess í tilvitnuðu lagaákvæði að fella skaða-
bótaábyrgð niður eða lækka hana, þó að um stórkostlegt
gáleysi eða jafnvel ásetning væri að ræða.
Fvrirvari stefnda á fylgibréfinu var svohljóðandi:
„Afgreiðslan undanskilur sig allri ábyrgð á tjónum, sem
verða kunna á vörum eða munum, sem til flutnings eru
teknir, bæði á móttöku og afhendingarstað.
Vátryggingu annast afgreiðslan fyrir sendanda ef ósk-
að er.“
1 forsendum héraðsdómsins segir, að farmsendandi hafi
ekki gert neina athugasemd við þennan fyrirvara farm-
flvtjanda að því er séð verði og verði því að lita svo á,
að hann hafi undangengizt þá skilmála stefnda, sem
i áðurgreindum fyrirvara felist.
Stcfnandi, sem hafi bætt farmsendanda skaðann, geti
ekki öðlast meiri rétt á hendur farmflytjanda, þ. e.
stefnda, en vátryggði hafi átt og þar sem elcki liggi fyrir
í málinu sannanir um neitt saknæmt atferli, sem þrátt
fyrir áðurgreinda fyrirvara stefnda, geti fellt á hann fé-
bótaábyrgð, beri að taka sýknukröfu stefnda í málinu
til greina.
Bæjarþingsd. Uppkv. 25. janúar 1965.
Umboð.
1 bæjarþingsmáli var sakarefnið það, að J nokkur höfð-
58
Tímarit lögfræðinqa