Tímarit lögfræðinga - 01.06.1968, Blaðsíða 10
8
3) Vilji þjóðarinnar skal vera grundvöllur að valdi
ríkisstjórnar. Skal hann látinn í ljós með reglubundn-
um, óháðum og almennum kosningum, enda sé kosningar-
réttur jafn og leynileg atkvæðagreiðslu viðhöfð eða jafn-
gildi hennar að frjálsræði.
22. grein.
Hver þjóðfélagsþegn skal fyrir atbeina hins opinbera
eða alþjóðasamtaka og í samræmi við skipulag og efnahag
hvers ríkis eiga kröfu á félagslegu öryggi og þeim efna-
hagslegum, félagslegum og menningarlegum réttindum,
sem honum eru nauðsynleg til þess að virðing- hans og
þroski fái notið sín.
23. grein.
1) Hver maður á rétt á atvinnu að frjálsu vali, á rétt-
látum og hagkvæmum vinnuskilyrðum og á vernd gegn
atvinnuleysi.
2) Hverjum manni ber sama greiðsla fyrir sama verk,
án manngreinarálits.
3) Allir menn, sem vinnu stunda, skulu bera úr býtum
réttlátt og hagstætt endurgjald, er tryggi þeim og fjöi-
skyldum þeirra mannsæm lífskjör. Þeim ber og önnur
félagsleg vernd, ef þörf krefur.
4) Hver maður má stofna til stéttarsamtaka og ganga
í þau til verndar hagsmunum sínum.
24. grein.
Hverjum manni ber réttur til hvíldar og tómstunda,
og telst þar til hæfileg takmörkun vinnutíma og reglu-
bundið orlof að óskertum launum.
25. grein.
1) Hver maður á kröfu til lífskjara, sem nauðsynleg
eru til verndar heilsu og vellíðan hans sjálfs og fjölskyldu
hans. Telst þar til matur, klæðnaður, húsnæði, læknis-