Tímarit lögfræðinga - 01.06.1968, Síða 35

Sáttmáli um ráðstafanir og refsingar fyrir hópmorð,
dags. 12. janúar 1951.
Samningur um afnám þrælahalds og þrælasölu dags.
17. september 1965.
Samningur, er verndar' misrétti með tilliti til at-
vinnu og starfa, dags. 29. júlí 1964.
Má gera ráð fvrir því, að þessar samþykktir allar,
verði til þess, að vernda enn frekar en áður, þau réttindi,
sem Mannréttindayfirlýsingin sjálf fjallar um.
Að því, er hins vegar snertir Mannréttindasáttmála
Evrópuráðsins, má og geta þess, að sá samningur hefur
verið lögfestur, sem innanríkislög ýmsra Evrópurikja,
annað hvort af sjálfu sér, eftir þeim reglum, sem í ýms-
um Evrópulöndum gilda um milliríkjasamninga, eða með
sérstöku samþykki viðkomandi löggjafarþinga hinna
\ansu Evrópurikja. Mannréttindasáttmáli Evrópu hefur
og á annan hátt haft bein áhrif á innanrikislöggjöf sumra
Evrópurikja. I a. m. k. tveim tilfellum hafa aðildarríki
Evrópu séð sig tilneydd til að breyta innanríkislöggjöf
sinni til samræmis við ákvæði sáttmálans í tilefni af kær-
um einstaklinga á hendur viðkomandi ríkjum. Hefur
þetta því allt orðið til þess, að styrkja enn frekar en áður
tryggingu þeirra réttinda, sem Evrópusamningurinn fjall-
ar um. Þá hefur þetta og, orðið til þess, að samræma lög-
gjöf Evrópuríkjanna á þessu sviði.
Áhrif Mannréttindasamnings Evrópuráðsins á löggjöf
ríkja er þó ekki bundin við Evrópurikin eingöngu. Hef-
ur þessi samningur orðið fyrirmynd margra hinna svo-
nefndu þróunarlanda Afríku, en þessi nýstofnuðu ríki,
hafa að sjálfsögðu orðið að semja og setja stjórnskip-
unarlög um leið og þau öðluðust sjálfstæði sitt: Það eru
þó fyrst og fremst þau ákvæði, sem varða félagsleg og
hagfræðileg réttindi, sem þessi riki þurfa á að halda.
Stjórnmálaþróun þessara landa hefur enri ekki náð því
stigi, að þau séu til þess fær, að vernda til fulls mann-
Tímarit lögfræðinga
95