Tímarit lögfræðinga - 01.11.1978, Blaðsíða 16

á öllum sviðum þjóðfélagsins, á mikinn þátt í þeim mismuni, sem er
á stöðu karla og kvenna.
Norðurlöndin voru meðal fyrstu landa heims til að veita konum
pólitísk réttindi til jafns við karla. Það var árangur norrænnar sam-
vinnu, að sett voru, á árunum eftir fyrri heimsstyrjöld, lög á sviði
sifjaréttar, sem byggðu á jafnræði hjónanna í búskapnum. Þetta jafn-
réttissjónarmið setti spor sín á fleiri svið löggjafar, en þó því miður
ekki á alla löggjöf. Það er tiltölulega stutt síðan farið var að ræða um
það, hvort ekki væri rétt að setja almenn jafnréttislög. Menn voru
komnir að þeirri niðurstöðu, að jafnrétti kvenna og full þátttaka þeirra
í þjóðfélaginu er ekki eingöngu kvenréttindamál heldur almenn mann-
réttindi.
Á síðari árum hefur sú skoðun rutt sér rúms, að þjóðfélagið verði
að leggja sitt af mörkum til að raunverulegt jafnrétti kynjanna náist.
Margar alþjóðasamþykktir byggja á þessu sjónarmiði. Ég nefni hér
Sáttmála Sameinuðu þjóðanna, Mannréttindayfirlýsingu S.Þ. frá 1948
og sáttmálann frá 1966, Evrópuráðssamning um verndun mannréttinda
og mannfrelsis 1950, uppkast Kvennanefndar S.Þ. að samþykkt um
afnám misréttis gegn konum, og Framkvæmdaáætlun S.Þ. frá 1975.
Margar alþjóðastofnanir, eins og t.d. Sameinuðu þjóðirnar, Alþjóða
vinnumálastofnunin (ILO) og Menningarmálastofnun S.Þ. (UNESCO)
hafa í samþykktum sínum lagt bann við mismunun kynjanna.
Norðurlandaþjóðirnar hafa fullgilt margar þessara alþjóðasam-
þykkta, og hafa með því skuldbundið sig til að útrýma mismunun
kynjanna. Hafa nú verið sett á stofn stjórnvöld (jafnréttisráð) á
öllum Norðurlöndum, sem vinna að jafnréttismálum.
Guðrún Erlendsdóttir lektor flutti framsöguer-
indi um efnið „Bor ligestilling mellem konnene
fremmes gennem lovgivning?“ á 28. norræna
lögfræðingaþinginu í Kaupmannahöfn 23. ágúst
s.l. Efni þetta hefur verið á dagskrá á Norður-
löndum um skeið. Verulegur ágreiningur varð á
lögfræðingaþinginu um málið, einkum þá kenn-
ingu Guðrúnar, að „jákvæð mismunun" ætti
ekki rétt á sér. Umræðurnar um málið munu á
sinum tíma birtast í þingtíðindum, en ástæða
er til að gefa iesendum Tímarits lögfræðinga
kost á að kynnast framsöguerindi Guðrúnar
Erlendsdóttur í íslenskri gerð.
110