Tímarit lögfræðinga - 01.12.2002, Page 94

Aðstoðarskólastjóri er staðgengill skólastjóra og því mikilvægt, að þeir geti unnið
vel saman. Var því eðlilegt, að skólastjóri legði til að sá umsækjandi yrði ráðinn,
sem væri að öðrum skilyrðum uppfylltum líklegastur til að ná bestum árangri í
stjórnun skólans í samvinnu við hann sjálfan. Hefur ekki verið sýnt fram á, að ómál-
efnaleg sjónarmið hafi legið að baki tillögu skólastjóra eða haft áhrif á afgreiðslu
skóla- og menningamefndar og að lokum bæjarráðs og bæjarstjómar.
Hinn 10. október sl. kvað Hæstiréttur upp dóm í máli íslenska ríkisins gegn
Kolbrúnu Sævarsdóttur, nr. 121/2002.
Þegar dómur þessi er skoðaður má sjá að Hæstiréttur dæmir málið út frá því
að J hafi haft meiri reynslu en K. Persónulegir eiginleikar fá því enga beina
umfjöllun frekar en í héraðsdómi. Hins vegar er lögð mikil áhersla á reynslu-
þáttinn m.a. út frá þátttöku Islands í alþjóðlegu samstarfi og reynslu J í alþjóða-
samstarfi af ýmsum toga. Má halda því fram að þarna sé rétturinn með vísun í
umtalsverða samskiptareynslu einnig að vísa í hæfni J í mannlegum samskipt-
um. I þessu samhengi er vert að hafa í huga að ekki er sjálfgefið að reynsla á
tilteknu sviði sé endilega góð nenta annað komi til eins og t.d. samskiptahæfni.
Af umfjöllun um framangreinda Hæstaréttardóma sýnist höfundi nú endan-
lega vera búið að svara því játandi að persónuleiki skiptir máli við ráðningar í
stöður hjá hinu opinbera. Það sent meira er þá virðist hér vera staðfest sú skoðun
höfundar, sem fram kemur í lok 6. kafla, að við mat á því hvaða persónulegu
eiginleikar skuli ráða þá hafi veitingarvaldshafi nokkurt sjálfdæmi um það svo
framarlega sem ómálefnaleg sjónannið séu ekki fyrir hendi.
9. NIÐURSTAÐA
Eftir að hafa skoðað framangreindar úrlausnir, og þá sérstaklega álit um-
boðsmanns og nýrri hæstaréttardómana, þá virðist ljóst að opinberir vinnu-
veitendur bæði mega og geta lagt mun meiri áherslu á persónulega eiginleika
við ráðningar í störf en þeir hafa gert hingað til.
Ef skoðaðar eru auglýsingar um störl' hjá hinu opinbera, sbr. kafla 3, þá lítur
út fyrir að annað hvort telji opinberir vinnuveitendur persónuleika ekki skipta
máli við ráðningar í störf, eða hitt sem er líklegra, að þeir hafi ekki almennt
áttað sig á því að þeir geti, kjósi þeir svo, lagt mun meiri áherslu á persónu-
leikann í auglýsingum sínum um laus störf og látið þann eiginleika hafa meira
vægi en aðra, t.d. samstarfshæfni, hæfni til að vinna í hópi, frumkvæði, o.s.frv.
Það má benda á til stuðnings því hve opinberir vinnuveitendur virðast vera lítið
meðvitaðir um þann möguleika að leggja meiri áherslu á persónuleikann, að í
sumum þeim úrlausnum sem skoðaðar hafa verið í grein þessari virðast
lögmenn og dómarar ekki hafa áttað sig á að fleiri atriði geti ráðið en menntun
og reynsla þegar velja þarf á milli umsækjenda. Vísa ég þar sérstaklega til
úrskurða kærunefndar jafnréttismála, héraðsdómsins í máli Kolbrúnar Sævars-
dóttur og fyrsta hæstaréttardómsins. Þess ber þó að geta að í öllum þessum
málum er það að miklu leyti í höndum lögmanna vinnuveitenda hvemig þeir
398