Búnaðarrit - 01.01.1895, Qupperneq 16

12
getur þess í skýrslunni til Magnúsar Ólafssonar, að kann
hafi fengið færeyskt bygg, og þá reynt það í tvö sum-
ur, en það hafl náð mjög litlum þroska1. Líklegt er
að sjera Birni hafi mistekizt kornræktin svo sem flcst-
uni öðrum. Um þessar mundir voru allvíða gerðar til-
raunir til kornræktar. Fyrst voru bændurnir útlendu
sendir hingað 1752, svo sem áður er sagt; áttu þeir
einkum að kenna íslendingum kornrækt. 1754 kom út
konungsbrjef (dags. 26. febr.). Par er boðið að hver
bóndi, sem eigi 10 bdr. í jörð, skuli með kostgæfni
plægja og sá í blett, sein eigi sje minni, en 45 álnir á
hvern veg (c: 225 □ faðmar); bann skal og gera mat-
jurtagarð, er má vera s/4 niinni en kornakurinn. Bigi
bóndinn stærri jörð en 10 hdr., þá skal kornakurinn
og matjurtagarðurinn vera að sama skapi stærri. Þessa
skipun konungs boðar Magnús Gíslason amtsmaður með
brjefi til sýslumanna, 19. júlím. 10542. Eptir þetta
reyndi stjórnin enn á ýmsan bátt að styðja kornræktar-
tilraunir í landinu. Það var að vísu iangt frá að þessu
konungsboði væri blýtt til fulls, en þó urðu margir til
að reyna kornrækt. Flestum mishepnuðust þessar til-
raunir; þó var það alllengi trú manna, að kornrækt
mætti verða lijer til mikilla gagnsmuna. Þetta var og
ætlun sjera Bjarnar, og bugði bann það vera af van-
kunnáttu og skorti á reynslu, að bæði lionum og öðr-
um gokk kornræktin svo illa* * 8.
Þótt sjera Björn Haildórsson framkvæmdi margt
og mikið, og tæki upp ýmsar nýjungar, þá kveður þó
mest að garðyrkju bans. Það er svo að sjá, sem mat-
jurtagarðar bafi vorið til bjer á landi í fornöld, en það er
’) Korte Beretninger etc., bls. 15.—16.
2) Lögþingisbók 1754, nr. 24.
8) Korte Beretninger etc. bls. 10. og 16.