Búnaðarrit - 01.01.1895, Page 53
49
Það liofir verið látið í Ijós, að erlend brunabóta-
fjelög hefðu eigi grætt á því, er cinstaka menn í svcit-
um hafi vátrygt hús sín í þcirn, heldur þvert á móti.
En þcss ber að gæta, að næsta lítil reynsla er enn
fengin í þessu efni, því að mjög fáir hafa vátrygt hús
sín í sveitum. Líklegt er að reynzlan yrði öll önnur,
ef hvert einasta íveruhús og hver einasta baðstofa á
landinu væri vátrygð. Sú reynsla sem vjer höfum enn
í þessu er svo lítil, að hún er í raun rjettri alls engin
reynzla heldur tilviljun ein. Ef menn gæta þess hve
opt brennur í sveitum, þá virðist það eigi vera svo
voðalega opt í samanburði við bæjafjöldann á öllu
landinu.
Hins vegar ber þess að gæta, að menn í sveitum
hafa vcnjulega cngann mannafla nje slökkvitól til þess
að slökkva eld, ef hann hefir náð nokkurri útbreiðslu
áður en menn verða hans varir. En það er líka sjer-
staklega þess vcgna að ráðlegt kynni að þykja, að bæ-
irnir væru vátrygðir einungis að hálfu leyti, því þá hafa
racnn því nær sömu livöt sem áður til þess að fara
varlega með eld, og áhættan yrði ávalt minni fyrir
brunabótasjóðinn.
En ef þessi ábyrgð yrði í lög tokin, þá yrði að gera
það að skyldu hvers bónda, að vátryggja hálft hús sitt
eða baðstofn (íbúðarhúsið), því annars dugar það eigi,
að minsta kosti eigi í byrjuninni. Einstaka menn hafa
sagt, að þeim finnist það hart, að skylda menn til slíks,
og svo virðist sem sunram þyki persónulegu frelsi manna
misboðið ef það væri gert. Á meðal vor íslendinga
koma stundum í ljós svo undarlegar skoðanir á per-
sónulegu frelsi manna, að kynlegt má það heita, ef um-
hyggja fyrir persónulegu frelsi yrði því til fyrirstöðu,
að almenn vátrygging kæmist á hjá oss.
Búnaöavrit IX. ' 4