Búnaðarrit - 01.01.1895, Síða 66

62
ir á íslandi voru af göfgum ættum, en ætternið gaf
þeim eigi ávalt fje, svo sem þeim sómdi. Þess vegna
var bæði fje og frami sterkar hvatir fyrir menn, til
þess að leita til annara landa. Hvort sem frægðarlöng-
unin var ríkari en fjegirndin eða eigi, þá fóru menn þó
ætíð, er þess var kostur, með vörur til farareyris og til
þess að selja þær, er þær voru svo miklar fyrir hendi;
enda sjálfir víkingarnir voru kaupmenn, er því var að
skipta.
í sambandi við þetta má nefna þá Þórólf og Egil
Skallagrímssyni sem dæmi. Egill var bæði víkingur og
skáld, verzlunarmaður og bóndi. Hann átti skip og gat
farið utan, er hann vildi. En þótt hann færi utan til
þess, að taka arf cptir frændur sína, þá notaði hann þó
tækifærið til þess að bregða sjer í víking, selja vöruy
sínar og eiga annan kaupskap við menn.
Það voru lög í hinu íslenzka þjóðveldi, að dæma
rnenn til þess, að vera utan 3 vetur, eða af landi burt.
Hegningu þessari var opt beitt; var það þá ýmist, að
menn tóku sjer far, eða björguðu sjer á þann hátt, sem
þeir bezt gátu; væru þeir menn margir eða vel efnum
búnir, er utan skyldu fara, þá keyptu þeir sjer stund-
um skip og fóru kaupferðir. Stundum fóru menn og
utan í kaupferðir til þess að forðast hefnd.
íslendingar ráku einkum verzlun til Noregs, og þar
voru þeir stundum hópum saman, eins og kunnugt er
af sögunum. En þeir ráku líka nokkra verzlun til
Englands og Skotlands, stundum beina leið frá íslandi,
en þó optar frá Noregi, því þangað leituðu þeir venju-
lega fyrst, ér þeir fóru til útlanda. Þaðan fóru þeir
og stundum suður til Danmerkur eða lengra suður á
bóginn; líka brugðu sumir þeirra sjer austur til Sví-
þjóðar, eða hjeldu jafnvel alla leið austur til Garðarík-