Búnaðarrit - 01.01.1895, Qupperneq 121

117
þykist eg viss uin, að af því hcyi, sem er svo skemt
eða ljelegt upphaflega, að lítt hugsanda er að fóðra með
því eingöngu, má fóðra sæmilega, ef dálítið af mjölinu
er haft með. Bg tel að naumast hefði verið hugsanda
að halda lömbunuin lifandi hálfan og því síður heilan
vetur með þessu áðurnefnda heyi eingöngu, en með því
að nota fóðurmjölið meðfram, heflr meiri hluti þeirra
fóðrast allvel, sum jafnvel þyngst dálítið, síðan þau
voru búin að læra að jeta mjölið, og regla var komin
á fóðrunina. Yfir höfuð hefir fóðrunin einungis farið
eptir hraustleika lambanna; þau sem hafa verið nógu
hraust til að þola heyið, hafa fóðrast vel, en nokkur
þeirra, sem meir og minna hafa veikst af lungnaveiki
hafa tapað holdum.
Beri menn næringarefni þessa fóðurmjöls saman við
næringarefni annara fóðurtegunda, og meti það svo frá
því sjónarmiði, verður það til að staðfesta það gildi,
sem reynzlan hefir gefið því. Erlendis er verð þess
miðað við það hve mikið er í því af holdgjafa („Nitro-
genium“), feiti og fosfórsýru, því þessi efni eru, eins og
kunnugt er, öll mjög nauðsynleg fyrir skepnurnar. Eins
og áður er sagt, er holdgjafinn metinn mest, og þegar
talað er um gott og vont fóður, er það einkum bygt á
því, hversu auðugt það er af meltanlegum holdgjafa-
efnum. Feitin er og mjög gagnleg, því þó talið sje, að
grasbítir geti ekki melt mikið af henni, þá þurfa þeir
þó ætíð að hafa nokkuð, og rcynzlan virðist benda á,
að skepnur geti ágætlega þrifizt af henni, t. d. á þann
hátt, að blanda heyinu með nokkru af lýsi eða lifur,
eins og margir gera. Fosfórsýran er Hka það steinefni,
Blíkt sennilogt. Og eptir ritgerð þessari að dæma, virðist, þegar
fóður er ljelegt, að fóðurmjölið bæti pað svo upp, að 1 pd. af þvi
hafi eigi minna notagildi en 5 pd. af meðaltöðu. H. J.