Búnaðarrit - 01.01.1895, Side 148

144
verkið ekkcrt ganga og erfiðið óbærilegt. Pegar hey
cr breitt með kvísl, stendur maður við heyhrúguna, og
mokar henni út frá sjer á alla vegu um flokkstæðið
með kvíslinni, og þarf ekki að láta nokkra tuggu koma
við sig. Flýtirinn getur verið mjög mikill, ef vel er
áhaldið, og kemur það sjer opt vel, að heybreiðslan
gangi fljótt, þegar góður þerrir er kominn. Bkki er
nauðsynlegt að allir, sem að heybreiðslunni vinna, hafl
kvísl í höndum, þótt það væri líklega bezt, því vel get-
ur gengið, að duglegustu mennirnir hafi þær og kasti
heyinu í sundur, en óduglegra fólkið greiði og jafni það
með hrífunum sínum.
Kvíslar þær, sem eg tala hjer um, eru mjög likar
í lagi og venjulegur jarðyrkju-gaftáll, og má eins brúka
þá við heybreiðslu, ef þeir eru ekki mjög þungir. Þeir
munu nú vera víða til, einkum í framfara- og jarðyrkju-
sveitunum norðanlands. Heykvislir hafa flutzt hjer í
verzlun á Borðoyri. Pær eru úr stáli með fjórum ör-
mjóum tönnum, og löngum og ljettum eskisköptum. Þær
hafa kostað 3 krónur. Kostnaðurinn við að eiga slíkar
kvíslir, svo sem 2 eða 3 á heimili, er enginn í saman-
burði við gagnið, sem af þeim má hafa við þetta verk,
og sjerstaklega þegar tekið er tillit til þess, að kvíslir
þessar má nota í stað gafla við alla jarðyrkjuvinnu,
móupptekju o. fl.
4. Slóði.
Eitt hið nauðsynlegasta verkfæri við vallarávinsl-
una er slóðinn. Það er ekki svo lítið framfaraspor í
þeirri vinnugrein, að geta látið hest draga verkfæri
fram og aptur um völlinn, sem mylur áburðinn bæði
fljótt og vel, í staðinn fyrir gömlu aðferðina, þegar all-
ur áburðurinn var látinn í smáhrúgur (hlöss) hjer og