Búnaðarrit - 01.01.1923, Qupperneq 119

BÚNAÐAiUlIT
103
er heldur einhverra framkvæmda að vænta. Vjer ís-
lendingar erum svo fálátir um flest, sem áreiðanlegt og
ábyggilegt er.
Mesti galli mýranna sem túnræktarlands er það talið,
að þær sjeu svo fátækar af steinefnum; er bætt úr því
með því, að flytja steinefni á landið (leir, sand, kalk
o. fl.), og blanda saman við jarðveginn. — Verður það
mikill aukakostnaður við ræktunina. — íslenskar mýrar
eru steinefna-auðugri eu mýrar 1 nágrannalöndunum.
Þær fáu rannsóknir, sem eru fyrir hendi, sýna þetta.
Einnig má leiða líkur að því. Landið er víða að blása
upp, heil svæði eru orðin örfoka. Landið sem blæs upp,
er auðugt af steinefnum. Hið fínasta og smærsta af þeim
berst langar leiðir með vindinum, og eitthvað af því
hlýtur að lenda í mýrunum. Mun óhætt að gera ráð
fyrir, að við mýrarækt sje okkur óhætt að sleppa þeim
tilkostnaði, að flylja steinefni í flögin — önnur en áburð.
Reynslan bendir til hins sarna, þar sem mýrar hafa
verið ræstar og gerðar að túni.
Allar jarðvegs-breytingar hljóta að vera seinar í jafn
norðlægu og köldu landi sem íslandi; er því áríðandi
að mýrar, sem á að breyta í tún, sjeu ræstar fleiri
árum áður en þær eru unnar, svo jarðvegur og gróður
fái tíma til að breytast. Landið verður eigi ræktað með
rótgræðslu, nema gróðurbreytingin sje komin langt á
leið. Valllendisjurtirnar verða að vera orðnar í meiri
hluta, og búnar að fá yflrhönd yfir öðrum gróðri. Þegar
svo er komið, eru mýrarnar jafn góðar eða betri góðum
frjóvum móum, að eðli og ræktunar-hæfileikum; enda
má þá haga ræktun þeirra mjög líkt og ræktun tún-
þýfis og grasmóa.
Sje landið unnið að vorinu eða fyrir miðsumar, skal
strax bera á tilbúinn áburð og búfjár-ábuið, og sá höfr-
um, 120 kg. á ha., herfa þá niður og valta. Má bera á
50 hlöss búfjár-áburð, 450 kg. superfosfat og 250 kg.
Noregs-saltpjetur á ha. Um haustið er borinn á búfjár-