Búnaðarrit - 01.01.1923, Síða 173

BtíNAÐARRIT
157
ekki síst, má nefna, að gott vetrarfóður fjárins er eitt
aðal-skilyrði fyrir að ullin verði mikil og góð.
Jeg þori að fullyrða, að hægt sje að auka ullina af
fjenu, og bæta um leið að miklum mun, án þess að
nokkuð sjeu rýrðir hinir aðrir höfuðkostir fjárins: þol,
holdsöfnun og mjólkurlægni.
Jeg get þó ekki búist við, að ull hjer geti batnað svo
mjög, að hún nái að gæðum og áliti þeirri ull, sem
best er talin út um heim; en því hamlar okkar eyja-
loftslag, kuldi og munur á vetrar- og sumar-fæðu fjárins.
Jeg hefi þó ástæðu til að ætla, að ullina megi auka svo
— á tiltölulega skömmum tíma — að nemi */* kg. á
kind til jafnaðar. Það, sem einkum styður þá skoðun
mína, er þetta: Einstakar kindur gefa árlega miklu meiri
ull heldur en fjöldinn; lítið hefir enn verið gert að því,
að velja fje í því augnamiði að auka ullina, og vetrar-
fóðrun fjárins hlýtur enn að fara batnandi.
Pað er eigi úr vegi að geta þess hjer, að á Hjalt-
landseyjum er sama fjárkyn og hjer, þar hefir verið
lögð stund á að bæta ull fjárins, og árangurinn er sá,
að það er orðið mjög ullargott. Þar í eyjum er þó eyja-
loftslag, tíð votviðri og fjeð kemur þar aldrei í hús.
Svo að „mikið má, ef vel vill“.
Það skyldi enginn ætla, að hjer sje um neinn hje-
góma að ræða. Ullin er viðurkend og eftirsókt um allan
heim, sem það besta efni til klæða, og ekkert bendir
til, að sú eftirsókn fari þverrandi, heldur þvert á móti.
Ullarklæðin eru viðurkend haldbest, og tískan hjá fínna
fólkinu er að beinast í þá átt, að velja fín ullarklæði
fram yfir þau, sem eru úr silki; auk þess fjölgar þeim,
sem þurfa að klæðast, um leið og ullarpeningi fer
fækkandi.
Það færist nær og nær þeim tíma, er vjer vinnum
ullina okkar heima; má þá nærri geta, að vjer stöndum
ólíkt betur að vígi, ef vjer leggjum stund á, að bæta
ullina á fjenu, bæði til að fullnægja innlendri klæða-