Dvöl - 01.09.1936, Blaðsíða 5

Sept.—okt. 1936
D V Ö L
bardagasvipur íi andlit fram-
kvæmdastjórans, þegar hann hugs-
aði um þetta atvik.
En svo brosti hann, því að það
lá svo dæmalaust vel á honum.
Hann var fótgangandi á leið
heim eftir prýðilegan hádegis-
verð í Hong-Ivong og Shanghaí
bankanum. Það var engin skömm
að borðhaldinu þar. Maturinn
fyrsta flokks og nóg að drekka.
Hann hafði byrjað <með nokkr-
um „cocktails", svo kom ágætis
hvítvín og að lokum fékk hann
sér (vö glös af portvíni og nokk-
ur staup aí gömlu og g'óðu
brennivíni. Honum leið vel. Og
þegar hann fór, gerði hann það,
sem sjaldan kom fyrir hann;
hann gekk. Burðarkarlarnir hans
komu í humátt á eftir honum
með burðarstólinn, ef honum
skyldi detta í luig að vilja tylla
sér í hann, en hann naut þess
að reyna þetta á fæturna. Hann
hreyfði sig ekki núg núna upp á
síðkastið. Síðan hann varð of
þungur til þess að geta farið á
hestbak, var svo erfitt að fá
nokkra hreyfingu. En hann gat
samt átt hesta ennþá, þótt hann
væri orðinn of þungur til þess að
sitja þá, og þegar hann lötraði
þarna áfram í veðurblíðunni, var
hann að hugsa um vorkappreið-
arnar. Hann átti tvo hesta, sem
hann var vongóður um og einn
af strákunum, sem unnu á skrif-
stofunni, hafði sýnt, að hann var
efnilegur knapi (hann myndi ekki
275
láta þá snúa á sig — og Higg-
ins gamla í Shanghai yrði sjálf-
sagt fús til þess að leggja eitt-
hvað að mörkum, svo að hægt
yrði að koma honum þangað).
Hann taldi sjálfum sér trú um,
að hann ætti beztu hestana í
borginni. Hann ]>andi út brjóstið
og reigði sig. Það var indælt
veður í dag og gaman að
lifa.
Hann nam staðar, þegar hann
kom að kirkjugarðinum. Þarna
var hann, snotur og vel hirtur,
eins og tálandi tákn um vel-
nregun þessa bæjarfélags. Hann
íór aldrei svo framhjá kirkju-
garðinum, að ekki vaknaði hjá
honum dálítið stauilæti. Hann
var upp með sér yfir því að vera
Englendingur. Og kirkjugarðurinn
hafði verið settur á þann stað,
sem í ])á daga var talinn einskiS
virði, en þegar bærinn stækkaði,
varð þetta land mjög verðmætt.
Það hafði komið til orða að færa
grafreitinn á annan stað og selja
landið sem hússtæði, en þessi
tillaga mætti andstöðu meðal
bæjarbúa. Framkvæmdastjórinn
fann til ánægju við að hugsa um,
aðhinirdauðu skyldu h'víla i verð-
mesta landi eyjarinnar. Það sýndi,
að til var það, sem menn hugs-
uðu meira um en peninga. Burt
með alla peninga ! Þegar um það
var að ræða, sem „máli skipti*,
(þetta var uppáhalds orðtak hans),
já, þá minntust menn þess, að
peningarnir voru ekki fyrir öllu.