Dvöl - 01.09.1936, Blaðsíða 8

278
D V Ö L
Sept.—okt. 1936
\
áður en pú ferð,“ bætti hann við,
um leið og pjónninn fór út úr
stofunni.
Hann vissi ekki, hvers vegna
honum hafði orðið svona órótt
við að sjá gröfina. En hann
reyndi að hrekja pað burt úi
huga sínum. Honum leið betur,
pegar hann var búinn að drekka
whisky-ið og hann lauk' við pað,
sem hann var að gera. Svo fór
hann upp á loft og fletti Punch
og leit yfir blaðsíðurnar. Eftir
nokkrar mínútur færi hann í
klúbbinn og spilaði eina eða tvær
rúbertur af bridge fyrir kvöld-
verð. En honum yrði rórra, ef
hann vissi, hvað pjónnirin hefði
frétt og beið pví eftir honum.
Eftir skamma stund kom pjónn-
inn aftur og með kirkjugarðs-
vörðinn með sér.
„Til hvers ertu að láta grafa
gröí?“ spurði hann formálalaust.
„Það er enginn dáinn.“
„Ég heíi ekki látið grafa neina
gröf,“ sagði maðurinn á bjagaðri
ensku.
„Hvern djöfulinn á petta að
pyrða! Það voru tveir verkamenn
að grafa gröf í dag.“
Kínverjarnir litn hvor á annan.
Svo sagði pjónninn, að peir
hefðu- farið saman út í kirkju-
garðinn og par væri engin ný
gröf.
Framkvæmdastjórinn ætlaði að
fara að tala, en hætti svo alit í
einu við pað.
„Það er pó fjandi skrítið, par
sem ég sá petta sjálfur,“ var
komið fram á varir hans.
En hann sagði pað elcki. Hann
kingdi orðunum og varð eldrauð-
ur í framan. Kínverjarnir litu
á hann með rólega augnaráðinu
sínu. Eitt augnablik greip hann
andann á lofti.
„Jæja jiá, pið megið fara,“
stundi hann upp.
En óðar og peir voru farnir,
kallaði hann aftur á jijóninn, og
jtegar hann kom, rólegur, eins
og ekkert hefði ískorizt, skipaði
hann honunr að færa sér whisky.
Hann purrkaði svitann framan úr
sér með vagáklút. Efendur hans
titruðu, j)egar hann lyfti glasinu
að vörum sér. Þeir gátu sagt
pað, sem peim sýndist, en hann
hafði séð gröfina. Meira að segja
heyrði hann ennpá moksturs-
hljóðið, pegar verkamennirnir
köstuðu moidarrekunum á graf-
arbakkann fyrir ofan sig. livað
álli |>etta að jrýða? Hann íann,
hvernig hjartað barðist. Honum
leið svo einkennilega illa. En
hann reyndi að hrista pað af
sér. Það var allt tóm vitleysa.
Ef engin gröf var í garðin-
úm, pá hlutu petta að hafa ver-
ið ofsjónir. Það bezta, sem hann
gat gert, var að fara í klúbbinn,
og ef hann rækist á lækninn,ætl-
aði hann að biðja hann að líta á
sig.
Allir í klúbbnum litu út ná-
kvæmlega eins og peir áttu að
sér. Hann vissi ekki, hvers vegna