Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 23

D V 0 L
349
en fyrst um sinn komust þau ekki
nema að bæjardyrunum. Hurðin
opnaðist út og var óbifanleg. Pað
hlaut að hafa skeílt upp að henni,
meira að segja alveg upp fyrir
hana. Móðirin og sonurinn hlógu
að þessum vandræðum — því að
til allrar hamingju var annar út-
gangur, fjárhúsdyrnar, og þær
opnuðust inn. En — þegar þau
opnuðu þær, varð einnig þar snjó-
veggurinn fyrir þeim. Þá hlógu
þau ennþá meira. Þau voru fennt
inni. Árni fór strax að hlakka til
þess, hvað hann gæti nú sagt föð-
ur sínum margt. Þeim fannst það
vera kostulegt ástand áð vera lok-
uð svona inni af mannhæðarháum
snjósköflum. Skárra hafði það nú
verið veðrið þarna úti.
Það verða ekki önnur ráð —
ég verð að skríða út um reykháf-
inn, sagði Árni. En hvernig átti
að komast þangað upp.
Fyrst af öllu náðu þau sér í
langan broddstaf. Með honum
ætluðu þau að mæla þykktina á
fönninni úti fyrir fjárhúsdyrunum,
þannig að bora honum í gegnum
hana.
Þau stungu og lcituðu lengi fyr-
ir sér í allar áttir, einnig skáhallt
upp á við, en skaflinn virtist vera
þykkri en þau höfðu haldið. Hann
virtist vera mjög þykkur. Þeg-
ar þau horfðu inn í holurnar eft-
ir broddstafinn, sást ekki nokk-
ur glæta. Guðnýju fór að gruna
margt.
En Árni. Hann var enn ókvíð-
inn og í léttu skapi. Þau fóru
aftur að fást við bæjarhurðina.
Guðný náði henni af hjörunum,
en ekki var heldur hægt að bora
hér gegnum skaflinn. Guðný náði
reku og fór strax að grafa — á-
kaft — út og upp á við. Bráð-
lega rann af henni svitinn og hár-
ið hékk í flygsum fram yfir and-
litið. Árni lýsti henni með kol-
unni og horfði á hana hræddum
augum. Guðný gróf af öllum
mætti, kastaði kúfuðum rekum af
snjó inn í hinar litlu bæjardyr.
Sagði allt í einu reiðilega:
— Troddg snjóinn niður, svo
að meira komist fyrir! Reyndu
að gera eitthvað, strákur!
Árni fór hálf-snöktandi að troða
snjóinn niður, hafði koluna ým-
'ist í þessari loppnu hendinni eða
hinni. Móðirin gaf honum eng-
an gaum, bara mokaði.
Jafnframt starfaði hugur henn-
ar, og smám saman varð hún ró-
legri. Hún hafði oft og einatt lif-
að það, að stórar fannir hlæðust
upp úti fyrir bæjardyrum og'
gluggum. En aldrei fyrri hafði
hún vitað, að þessar fannir yrðu
svo, að þær útilokuðu dagsljósið
með öllu — að snjórinn væri að
innan að sjá eins og dimmur,
sindrandi veggur. Allt í einu henti
hún frá sér rekunni og hljóp inn
í eldhúsið . . . Nei, — ekki glórði
heldur í minnstu skímu inn um
reykháfinn.
Guðný stóð um stund í myrkr-
inu — reyndi að venja sig við þá