Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 70

396
D V 0 L
myrkrið og kafaði þokuna og
villtist. . . .
Ef til vill átti að fara fyrir Jó-
hanni eins og Qeirmundi í Norð-
urgerði! Allir hér í grcnndinni
annaðhvort dóu eða misstu vitið.
Seinast myndi h ú n vera alein eft-
ir. Og þá var enginn framar til að
sparka í garðbeðunum hennar. . .
Þetta var allt sjálfri henni að
kenna. Það var vegna hatursins!
Bara að hún gæti yfirbugað hatr-
ið og orðið góð, svo góð, að hún
óskaði öllum alls þess bezta, —
þá gat þetta máske lagazt.
Nú var hún sjálf niðri í ein-
hverjum djúpum, og aðrir sigu
niður til hennar. Núna kom hann
Jóhann. Hún hafði séð hann
kikna meir og meir undir ósýni-
legri bvrði. Augu hans urðu
flóttaleg og lifu undan. Litlu,
vinnulúnu hendurnar hans vissu
ekki, hvað þær áttu af sér að
gera. Svo sló hann hamslaust á
fiðlustrengina.
Ekki var sökin h a n s. Þaðkom
ekki frá honum, sem vont var.
Honum Jóhanni — nei. Hann
ætlaði engum annað en gott eitt,
tók málstað allra, vék úr vegi og
launaði illt með góðu. Henni hafði
oft gramizt það, hvað Jóhann var
góður. Og gremjan varð að
hatri. Og hatrið fæddi af sér
syndir og misgerðir.
Hún vissi ekki, hvernig það at-
vikaðist, en hún sat uppi í rúm-
inu, spennti greipar og starði út
í myrkrið.
Það vaknaði í henni ný þrá.
Hún sá inn í nýjan heim gegnum
þokuna. Og varir hennar hvísluðu
sömu orðin aftur og aftur.
— Hjálpaðu mér til þess að
verða góð, hjálpaðu mér, hjálpaðu
mér!
Loks fór hún að gráta. Grát-
hviðurnar skullu á henni eins og
brotsjóar, eins og heilt haf. Og
hafið bar hana á bylgjum sínum
langa nótt.
En henni var bjargað, eins og
þegar jörðin er borin gegnum ó-
veðursnóttina móti nýjum degi.
Og í morgUnskímunni skreið
hún fram úr rúminu og hlustaði
á andardrátt Jóhanns.
Hann svaf og dró andann hægt
og reglulega.
Það var henni sem tákn. Hún
gat það! Hún átti ekki einungis
vald til hins vonda!
Hún fann fötin sín og smeygði
sér í þau. Svo kippti hún á sig
skónum og læddist út.
Þokan hagaði sér eins og áður.
Hún lá þétt upp að húsveggjun-
um og læsti saman klónum yfir
þökunum. Og fjöllin stóðu eins
og svartur skuggi úti í nóttinni.
Eitt andartak lá henni við að
missa kjarkinn. Það var vitfirr-
ing! Hún, vesalings fátæka og
veika konan frá Köldubrennu, átti
að gera kraftaverk og reka alla
þessa miklu ógn á flótta!
Hún var að því komin að snúa