Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 41

D VÖL
367
Fyrirliðinn gaf merki. Velbyss-
urnar tóku til starfa, og sendu á-
hlaupsliði óvinanna banvæn
skeyti.
Skyldi þcim takast að brjótast
í gegn?
Þeir féllu eins og gras fyrir ljá,
ekki á víð og dreif, heldur í löng-
um röðum, slegnir til jarðar at
hvínandi byssukúlunum.
Þeim tókst ekki að brjótast í
gegn í fyrstu atrennunni.
Nú földu þeir sig, eins og rott-
ur, í sprengjugígunum á milli víg-
línanna.
Á nokkrum stöðum voru ekki
nema 8—10 metrar á milli á-
hlaupsmannanna og hinna, sem
vörðust í skotgröfunum.
Kvein hinna særðu fyllti loftið,
hálfkæfð óp og formælingar.
Heinz og félagar hans helltu
leirugu vatni í kæli vélbyssanna.
Það rauk úr þeim eins og eimvél.
Hlaupunum var miðað á sprengju-
gíg skammt frá. Hann var fullur
af Englendingum, sem öðru hvoru
köstuðu handsprengjum yfir
brjóstvörnina. Þær sprungu
hættulega nærri Heinz, sem skaut
í hvert skipti, er einhver nálg-
aðist.
Nú voru Englendingarnir lag-
lega veiddir — eins og flugur í
köngulóarneti.
Þarna gátu þeir beðið þangað
til þeir rotnuðu, því að lifandi
skyldi enginn sleppa yfir gígbrún-
ina.
Það var komin nótt. Rigning-
unni var stytt upp, og aðeins við
og við heyrðist skot eða skrölt
í vélbyssu, þegar einhver reyndi
að læðast burt í skjóli næturinn-
ar, meða& flugeldarnir glitruðu í
loftinu eins o'g stjörnuhröp, og
féllu hvæsandi til jarðar.
Heinz var einn á verði yzt í
varnarlínunni, — annars voru þeir
vanir að vera tveir saman, en nú
voru þeir svo fámennir.
Orrustan seinni hluta dagsins
hafði þynnt fylkinguna all-veru-
lega, og liðsaukinn var enn langt
í burtu.
Heinz vissi ekki, hvort þetta
var sígur eða aðeins hlé. Vissu-
lega hafði þeim tekizt að halda
skotgröfunum, en óvinirnir voru
nærri og höfðu grafið göng milli
sprengjugíganna, hverjir til ann-
ara, og þeir unnu enn. Það
heyrði hann á glamrinu í rekun-
um og smellunum, sem urðu, þeg-
ar hakarnir lentu á steini.
Voru þeir að grafa sér skotgraf-
ir? Eða voru það púðurgöng?
Heinz hallaði sér upp að brjóst-
vörninni og horfði í áttina til ó-
vinanna.
En hann sá ekkert — nema
langt í fjarska — svo óendan-
lega langt — sá hann lítið hús
umgirt trjám. Á grasfletinum fyr-
ir framan húsið lék sér lítill
drengur með trésverð og trumbu.
Augu hans ljómuðu af hrifningu
og hann barðist hraustlega við í-
myndaða óvini.
Lítill hundur sat við hlið hon-