Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 71

D V 0 L
39?
við. Þá rofaði svolítið til yfir vell-
inum. Það sást yfir að Norður-
gerði. Húsin sá hún greinilega.
Það var barr yfir dyiunum. Það
hvíldi stór bogi af grenikvistum
yfir stofudyrunum. Og það var
eins og húsið allt gæfi sig fjallinu
á vald, vegna alls þess, sem það
var búið að missa . . .
Um leið og hún sá þetta, vakn-
aði spurning í huga hennar, og
olli henni miklum sársauka. —
Hvað var orðið af litlu tvíburun-
um, Jóni og Signu? Þau voru
móðurlaus, bróðurlaus, föðurlaus,
. . . Það var svo kuldalegt og
eyðilegt, þarna í Norðurgerði,
með hvíta dúka fyrir gluggum
og barr upp eftir öllum þiljum. —
Hvað var orðið af litlu börnun-
um?
Þokan lagðist aftur yfir túnið í
Norðurgerði og brá huliðsblæju
yfir allt. Farðu af stað að leita.
Nei, — það þorði hún ekki. Hún
varð heldur að fara þangað, sem
hún hafði ætlað sér í upphafi.
Henni veittist það þungt. Hún
skalf á beinunum, en hún studdi
sig við greni- og birkihríslur og
hafði sig áfram. Nú var hún kom-
in upp í efsta skógarbeltið. Þá
skall þokan yfir á ný, dimmri
en nokkru sinni fyrr. Hún var eins
og grátt haf, sem gleypti allt . . .
Nei, það var ómögulegt. Það
var alveg vonlaust. Hún var veik
og naumast með réttu ráði, —
það var bezt að snúa við og hafa
sig í bæinn, áður en Jóhann vakn-
aði.
Hún var komin á heimleið. Þok-
una dimmdi, og kringum hana
varð æ meira myrkur.
En hvað var þetta? Það fór
eitthvað að iða og hreyfast inni
í þokunni. Það vafðist saman eins
og gráir hnökrar, sem lyftust yfir
höfði henni, settist að og hékk
uppi í trjákrónunum beggja meg-
in vegarins.
Nú kom þetta nær, það tók til
máls í ásökunarróm, — æpandi,
hvínandi. Það var eins og neyðar-
óp úr skóginum gamla, frá dauða-
dæmdri sveit, frá veikindum,
harmi og hatri langt utan úr
heimi!
Hún tók báðum höndum fyrir
brjóstið og æpti upp yfir sig. Þá
sá hún þetta skýrara. Það flögr-
aði rétt framhjá henni. Það voru
nátthrafnar og Uglur .... Þau
lokuðu fyrir henni veginum.
Og hún sneri við aftur og
stefndi til fjalls.
Skógurinn minnkaði. Öræfin
voru grá úti í þokunni. En það
sló gulum blæ á fjallabjörkina og
lyngið, — stafaði frá dagrenn-
ingU, sem ennþá var fjarri.
En það fylgdi því von. Og von-
in gaf mátt. Hún átti í erfiðri bar-
áttu, fórnaði höndunum og baðst
líknar.
Þokan dróst saman. Mosinn
varð æ gulari fyrir áhrif frá nýj-
um degi.
Hún missti af veginum. En hún