Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 10

336
D V 0 L
— Af hverju kemur þessiniður?
spurði Geirþrúður.
— Það er annar hamar undir
yfirborði vatnsins, sagði Laes. Par
verður að hella öli og víni, annars
fær maður ekki bein úr sjó.
Pau sátu bæði frammi á kletta-
brúninni, mett af jarðarberjunum.
Hvorugt þeirra spurði um, hvað
nú skyldi gera. Fyrir neðan jiau
var snarbrattur, hundrað feta
hár klettaveggurinn.
En hjá Geirþrúði gerði vart við
sig einhver undarleg tilfinning,
eins og hún hefði fæðzt í annað
sinn í nýjan og óþekktan heim. í
þessum nýja heimi var loft, jörð
og haf, eins og| í hinum fyrri, en
í honum var ekkert fólk nema þau
tvö, Kadariku-Laes og Geirþrúður
Carponai.
Yfir haffletinum svifu máfarnir
með kvöldskuggana á þöndum
vængjum, ogj í grasinu iðuðu og
suðuðu skordýrin. I náttúrunni
rann allt í sínum forna farvegi.
En þau tvö voru einu mannver-
urnar.
Nú voru ekki lengur til frjálsir
menn og ánauðugir, höfðingjar og
alþýða; stéttir og mannvirðingar
fyrirfundust ekki. Allt, sem menn-
irnir höfðu byggt upp um alda-
raðir, var hrunið í rústir.
Undir þéttum einirunni ör-
skammt frá þeim lá höggormur
og baðaði skrokk sinn í síðustu
sólargeislunum. Þau komu bæði
jafnsnemma auga á hann og óð-
ara skar Laes einiviðargrein úr
runninum, klauf upp í annan enda
hennar og kleip með henni um
hálsinn á höggorminum eins og
með töng.
Geirþrúður virti fyrir sér gulan
kvið höggormsins, svarta, breiða
og laufskorna mönina á baki hans
og klofna tunguna, sem hann
teygði út úr sér og sveiflaði um
endann á greininni.
— Andstyggð, sagði Laes —
með því átti hann við höggorm-
inn — og hóf hann upp með
greininni.
En hann drap hann ekki, held-
ur kastaði honum langar leiðir
burtu.
— Sæðið hættir að vaxa, ef
höggormur er drepinn, sagði
hann við Geirþrúði.
En þegar Laes kastaði högg-
orminum, var sem Geirþrúður sæi
hann í fyrsta sinn. Hún sá ung-
an, horaðan líkama hans, fallega
íbogna höku og fyrir neðan hök-
una lárétt ör, eins og eftir hníf-
stungu — lnin sá nefið, hátt og
beinvaxið, og hendurnar, sem voru
sterklegar eins og bjarndýrs-
hrammar. Hvorki hörtreyjan né
augljós merki langvarandi fæðu-
skorts megnuðu að dylja aflið í
vöðvum þessa unga manns. Sér-
hver hreyfing var snögg, hnit-
miðuð og markviss.
I sama bili varð hún þess vör,
að Laes horfði á hana. Hún fann,