Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 25

D V ö L
351
orðinn 18 álna langur, varð þeim
ljóst, að þau hlutu að hafa tekið
skakka stefnu. Á meðan höfðu þau
ekki annað að borða en súran
blóðmör og mjólkina úr kúnni.
Skapið dofnaði. Pað var eins og í
gröf hér niðri í myrkrinu og
dauðakyrrðinni. Móðirin og son-
urinn fóru að mestu þögul leiðar
sinnar í flöktandi bjarmanum frá
lýsiskolunni. Árni sýndi, að hann
skildi aðstæðurnar með því að
vera ákaflega viljugur til hvers
og eins — ekki á annan hátt.
Lýsiskolan logaði dag og nótt.
Ef á henni slokknaði, yrðu þau
\ skilyrðislaust á valdi myrkursins,
því að nú var eldurinn dauður í
hlóðunum. Guðný ininnkaði hinn
litla loga með ugg í brjósti á
kvöldin — dró kveikinn svo langt
niður í lj'sisgeyminn, að ljósið
lifði aðeins eins og lítill rauður
kjarni innan í bláum hring. Lýsis-
birgðirnar minnkuðu uggvænlega.
Hún þorði varla að sofna af ótta
við, að ljósið myndi slokkna. Að-
eins örlítið óhapp og þau yrðu
ofurseld 'myrkrinu og bjargarleys-
inu.
Morgun einn veitti hún því at-
hygli, að baðstofuþakið var farið
að láta undan . . . Hún sat kyrr
á rúrnstokknum eitt augnablik,
það þyrmdi yfir hana — hún gaf
upp alla von. En svo fór hún að
hugsa um loftið í skemmunni. Par
voru fjalir! . . . Og Guðný fékk
nóg að gera við að rífa þetta loft,
kljúfa fjalirnar og koma þeinr fyr-
ir sem stoðum undir sígandi bað-
stofuþakið. Hún þorði alls ekki
um það að liugsa, hve djúpt þau
hlytu að vera grafin, fyrst þakið
lét undan. Petta sterka þak. Hún
hafði heldur ekki tíma til að
hugsa um það. . . . Smárn saman
þurfti líka að styrkja hin þökin.
Hinar gildu sperrur sveigðust eins
og spenntur bogi. Hægt og hægt
hneig dauðinn niður yfir hinn
litla bæ, hneig og lmeig. Kaldur
og nístandi, með dropafalli úr
snjónum til áminningar. Hann
bráðnaði lítið eitt við ylinn frá
húsdýrunum.
En Guðný gafst ekki upp.
Höskuldur lifði. Hún var stöðugt
fullviss um það. Og svo framar-
lega sem hægt yrði með ein-
hverju móti, ætlaði hún að bjarga
börnunum, bjarga kúnni, bjarga
kinthmum, bjarga litla bænum og
sjálfri sér, ef það yrði fært mann-
legum mætti.
Hið hræðilega ástand gaf hcnni
hugkvæmni, sem enginn hafði vit-
að áður, að hún ætti til. Hún
setti hinar grönnu styrktarfjalir
þannig upp hverja við aðra, að
burðarþol þeirra jókst, sló þær
saman þvers og kross — var
stöðugt á stjái hér og þar, gætti
með árvökrum augum að hverjum
hættustað. Hún gat lítið sofið, en
þegar hún svaf, svaf hún þungum
dauðasvefni.
Aðfangadagskvöldið kom. Guð-
ný og börnin settust að hjá kúnni
— svo að ekki væri eins einmana-